Celebs

Op mijn 21 kreeg ik te horen dat mijn vader niet mijn échte papa was

24 apr 2016

Yorick is kind van een donor. Zijn ouders hebben dit voor hem verzwegen tot zijn 21 jaar. Een vriendin van zijn moeder kon niet langer zwijgen en vertelde het Yorick. Lees hier zijn verhaal...

Yorick: “Ik heb altijd gedacht dat mijn ouders gewoon gescheiden waren zoals dat bij andere kinderen gebeurde. Dat mijn vader niet mijn biologische vader zou zijn, daar had ik nooit aan gedacht. Maar ergens voelde ik aan dat er iets niet klopte. Ik was een jaar of zeven en ik was samen met mijn vader aan het werk op een boerderij toen hij zei: ‘Laat eens zien dat je een echte Van de Vijver bent’. Dat vond ik toen heel vreemd, weet ik nog. Mijn oma gaf me met nieuwjaar ook een pak minder geld dan mijn neven en nichten – ze moest niet van me weten, omdat ik niet helemaal bij de familie hoorde, heb ik later vernomen.

Wat maakt het uit?

Pas toen ik eenentwintig was, heeft een vriendin van mijn moeder me apart genomen: ‘Je moet weten dat je vader niet je biologische vader is’, zei ze. Hij wilde per se een kind, terwijl hij blijkbaar onvruchtbaar was. Dat was een inslag, maar aanvankelijk dacht ik: ik heb altijd ouders gehad die me super hebben opgevoed, wat maakt het uit?

Ik neem het mijn ouders wel kwalijk dat ze het me nooit verteld hebben. Ik heb zelf acht jaar gewacht om het hen te zeggen, omdat ik dacht: ‘Misschien zullen ze het op een dag toch nog vertellen’. Maar dat gebeurde niet. Mijn moeder heeft het zelfs nog een tijdje ontkend...

Geen informatie

Uiteraard kan ze me ook geen informatie geven, het enige wat ze nog heeft, is het visitekaartje van de dokter die destijds de ingreep gedaan heeft. Dat zegt genoeg over wat er allemaal misloopt: er is geen controle op wat er daar allemaal gebeurt. Soms denk ik: wat als ik zelf een donormeisje had ontmoet die het ook niet weet – wie weet, komen we dan van dezelfde donor. Die kans is natuurlijk klein, maar je weet het maar nooit. Ik hoef de donor niet te kennen, maar ik wil wel mijn medische achtergrond weten. Ergens sta ik er ook wel bij stil dat ik meer wil dan dat. Zie ik mannen die op mij lijken, dan denk ik: zou dat mijn vader kunnen zijn? Ik zou willen weten hoe hij eruitziet.

De manier waarop het gebeurd is, is zo fout. Mijn ouders kregen van de dokter te horen dat ze niets mochten zeggen. Ik had het veel liever vroeger geweten. Tieners praten over hun afkomst, bij mij is dat lange tijd een leugen geweest. Ik ben naar het ziekenhuis geweest, maar het antwoord daar was simpel: ‘We hebben geen dossiers meer en als we ze hadden, konden we ze je niet geven’. Ik heb me er bij moeten neerleggen dat ik nooit iets over de achtergrond van mijn donor zal te weten komen.

‘Ergens heb ik altijd wel gevoeld dat er iets niet klopte’

Ik wacht dan maar tot er in België een databank wordt opgericht, in de hoop dat ik ooit met mijn donorvader kan gematcht worden. Of dat ik mijn halfbroers en halfzussen leer kennen, want die zijn er wellicht ook wel.

Weet je, inseminatie komt eigenlijk uit de varkensteelt. Bij dieren kun je dat anoniem doen, want die weten dat toch niet. Maar bij mensen: nee, dat doe je gewoon niet. In Nederland en Engeland kan het niet anoniem meer, het wordt tijd dat het ook in België zo gebeurt.”