Celebs

Nikki dacht aan zelfmoord en vertelt hoe ze hiermee omgaat

27 mrt 2016

Nikki ondernam twee jaar geleden een zelfmoordpoging, blogt over haar gevecht met depressie, en is nu sociaal werker in een opvangcentrum. Een straffe getuigenis!

Nikki Mahieu (25): “Ik ben altijd een gevoelig kind geweest. Ruzies, onrechtvaardigheid, daar kon ik niet tegen. Dat moest altijd zo snel mogelijk worden opgelost. Al tijdens mijn middelbaar voelde ik me soms waardeloos en somber, een outsider ook. Op mijn dertiende stond al in mijn dagboek: ik wil zelfmoord plegen.

De echte problemen begonnen toen ik ging studeren. Vreselijke faalangst, waarvoor ik me liet begeleiden. Dat hielp, en toen ik uiteindelijk mijn diploma behaalde, was ik heel blij. Maar de onzekerheid bleef, en werk moeten zoeken maakte me heel wankel. Toen ook nog eens mijn relatie afsprong, was dat voor mij de druppel. Op een dag heb ik thuis, terwijl mijn ouders naar de winkel waren, een heleboel pillen geslikt. Ik zag geen andere uitweg meer voor mijn pijn, want dit is echt wat je voelt: verschrikkelijke fysieke pijn.

Een depressie is als rondlopen op de werled alsof je eigenlijk al dood bent

Soms denk ik: liever kanker dan dit totale gebrek aan levenslust. Een depressie hebben, dat is rondlopen op de wereld alsof je eigenlijk al dood bent. Niets voelen, niets willen. Gewoon in bed liggen en wachten. Niet meer eten, niet meer drinken, zelfs niet meer naar het toilet willen gaan. Zelfs ademen doet dan pijn. Voor ik zelfmoord pleegde, heb ik een hele dag zo levenloos in bed gelegen. Ik wilde niemand zien.

Mijn redding, of mijn fout, is geweest dat ik op het laatste moment nog een vriend heb gebeld. Die voelde dat er iets niet klopte, en heeft mijn ouders en de hulpdiensten opgebeld. Ik ontwaakte in het ziekenhuis, na zestien uur buiten westen te zijn geweest. In eerste instantie wist ik niet wat er gebeurd was. Daarna volgde een lang proces van opname en therapie. Het gaat nu beter met me, maar weg is het nooit. Eenmaal je over die grens bent gegaan, is je leven nooit meer hetzelfde.”

Zorgen dat het niet zo ver komt

“Depressie is een ziekte, zelfmoord ook. Misschien wel een van de dodelijkste ziektes. Geen keuze, zoals zo veel mensen denken. Ik ging al zes maanden naar een psycholoog voor ik het deed, en ik ben zeker dat ook zij me niet had kunnen tegenhouden. Ik probeerde op haar aangeven verschillende antidepressiva, maar die hielpen niet bij mij. De verbroken relatie was de druppel, na een heel lang proces.

Nu is er veel meer openheid over psychische ziektes, dankzij initiatieven als Te Gek!? en Rode Neuzen Dag. Twee jaar geleden bekeken mensen je nog meewarig als je zei dat je als jongere een depressie had, nu niet meer. Het stigma is dus verminderd, de openheid groter. Maar toch blijf ik in mijn vriendenkring ‘het meisje dat zelfmoord wilde plegen’. Dat maakt mij extra kwetsbaar, maar anderzijds sijpelt het misschien eindelijk door: zelfs een doodnormaal meisje met een gewoon en leuk leven, kan plots een depressie krijgen. Het kan iedereen overkomen.

Op het laatste moment belde ik een vriend, hij is mijn redding geweest

Wat ik ook wil gaan doen, is spreken voor groepen jongeren. Als ik daar maar één iemand mee kan helpen of op andere gedachten brengen, ben ik al blij. Ik wil mensen aanzetten om over hun depressieve gevoelens te praten, hulp te zoeken, naar een psycholoog te stappen, zich te laten opnemen voor dagtherapie. Ik heb me niet laten opnemen, want ik was bang om mijn werk te verliezen, dacht aan mijn toekomst. Maar als je op een dag dood bent, heb je geen toekomst meer. Dus het is belangrijk om te zorgen dat je je nú goed voelt, wat de consequenties ook zijn.

Ik zal nooit zeggen tegen iemand met zelfmoordgedachten dat ze het niet moeten doen. Ik geloof ook niet dat je iemand kunt tegenhouden. Wat je wel kunt doen, is preventie: zorgen dat het niet zover komt. Zorgen dat iemand hulp zoekt vóór hij of zij maar één mogelijkheid meer ziet. Ik wil ook uitleggen hoe je tot zo’n poging komt, en wat de gevolgen zijn voor jezelf en je familie. Gewoon een eerlijk, misschien wel rauw beeld. Maar ik ga ook vertellen hoe zoiets verschrikkelijks voor mij tot een aantal mooie dingen heeft geleid: ik draag geen masker meer, ik ben rustiger, ik ben opener naar mijn vrienden, en ik heb nu een heel goede band met mijn ouders. Ik ben tot het diepste gegaan waar een mens kan komen, en daar zit precies nu mijn kracht.”

Het gaat nu beter met me, maar weg is het nooit

Vandaag blogt Nikki over haar ervaring, waarmee ze hoopt mensen te begeleiden in hun struggle. 'Als ik er zelfs maar één iemand door kan helpen, ben ik geslaagd in m'n opzet.' vertelt ze. Neem gerust een kijkje op haar blog: Met luide stem.