Celebs

Nathalie vond geen man voor haar kinderwens

Feeling Redactie

07 mei 2016

Nathalie (44) ontmoette nooit de man met wie ze kinderen zou willen. Ook zij heeft haar kinderwens voorgoed opgeborgen. Lees hier haar verhaal.

Moeder worden leek vanzelfsprekend

Nathalie: “Nog niet zo lang geleden vond ik tijdens het opruimen van een kast mijn opstellen van vroeger terug. Op mijn veertiende beschreef ik mijn ideale huis. Het stond midden in een bos, het was er klein maar gezellig en overal lag speelgoed. Ik was er toen al van overtuigd dat ik ooit moeder zou worden. Iedereen had immers een gezin, waarom ik dan niet? Moeder worden, leek me vanzelfsprekend, ook omdat ik kinderen altijd heel leuk heb gevonden.

Ik zou een man ontmoeten met wie ik zou samenwonen en we zouden één of twee kinderen krijgen. Dat klassieke plaatje zat heel erg in mijn hoofd. Maar dan word je ouder en iets te vaak verliefd op mannen die niet hetzelfde voelen en dan begint de twijfel de kop op te steken. Ik herinner me dat ik op mijn dertigste tijdens een familiefeest aan zee op m’n eentje een wandeling langs het water maakte. ‘Als ik op mijn vijfendertigste nog geen kind heb, moet ik er toch misschien alleen aan beginnen’, dacht ik toen. Omdat een spermabank zo onpersoonlijk is, wilde ik hoe dan ook alleen maar een kind van iemand die ik echt leuk vind. Dus zou ik toch die man moeten zien te vinden die daartoe bereid zou zijn. Ik had het er pas enkele jaren later met mijn moeder over. ‘Ik zal je helpen’, zei ze.

Ik voel geen enkele jaloezie. Bij elke zwangerschap van een vriendin was ik oprecht gelukkig voor hen

Het lot dacht er blijkbaar anders over. Enkele maanden na ons gesprek stierf mijn moeder totaal onverwachts. Die dag sloot ik het hoofdstuk alleenstaand moederschap definitief af. Alleen een kind opvoeden is zwaar, je hebt een goed netwerk nodig en zonder mijn moeder kon ik het niet. Ik was toen zesendertig. En ja, ik kon nog altijd een fijne man vinden met wie ik een kind op de wereld zou willen zetten, maar het besef dat die kans steeds kleiner werd, was er wel.”

Het is gewoon niet gebeurd

“We zijn nu tien jaar verder en ik ben de vader van mijn kinderen nog altijd niet tegengekomen. Ik was niet bereid om op relatievlak de lat lager te leggen, enkel en alleen om moeder te worden. Ik heb in mijn omgeving gezien tot welke rampen dat kan leiden.

Tweeënveertig was mijn persoonlijke grens. Dus zette ik er twee jaar geleden uiteindelijk een definitief punt achter: een kind zal er nooit komen. Ik weet wat ik mis. Als ik mijn vriendinnen met hun kinderen bezig zie, besef ik heel goed dat ik dat nooit zal meemaken. Ik zal nooit een kind voelen stampen. Ik zal nooit borstvoeding geven. Ik zal nooit met mijn zoon of dochter kunnen rollebollen en gek doen.

Ik heb geluk dat ik vrienden heb die me echt betrekken bij hun gezin

Een vriendin zei onlangs: ‘Ik kan niet wachten tot mijn kind zelf kinderen krijgt’. Ik zal dat nooit meemaken. Natuurlijk vind ik dat jammer, maar ik kan niet zeggen dat het me diep ongelukkig maakt. Ik voel geen jaloezie. Zo zit ik niet in elkaar. Bij elke zwangerschap van een vriendin was ik oprecht gelukkig voor hen.

Mijn geluk wordt nu door andere dingen bepaald. Ik kan oprecht genieten van de kinderen van mijn vrienden, bijvoorbeeld. Er is niets zo mooi als een kind dat begint te schaterlachen om iets wat jij gezegd of gedaan hebt. Zelfs geen mooie man (lacht). Ik heb het geluk dat ik vrienden heb die me ook echt betrekken bij hun gezin.

Hard werken en reizen

Ik heb ook heel veel dingen kunnen doen, juist omdat ik geen moeder ben. Reizen, bijvoorbeeld. Ik weet dat onze maatschappij dat niet evenwaardig inschat, maar het heeft mijn leven wel rijker gemaakt, dus voor mij was het belangrijk. Weet je, onze maatschappij denkt heel cliché. Een vrouw zonder kinderen is ofwel zielig en ongelukkig, ofwel ambitieus en egoïstisch. ‘Je hebt geen kinderen omdat je te veel en te hard werkt’, hoor ik wel eens. Terwijl het net andersom is.

Bewuste keuzes zijn zeldzaam. Vaak heb je geluk of pech

Ik werk veel en hard omdat ik geen kinderen heb. ‘Als je geen man zoekt, zul je natuurlijk ook nooit kinderen hebben’. Mensen zijn vaak zo hard. Ik ben vierenveertig, heb een interessante job, maar geen kinderen. Dat is in de ogen van velen een bewuste keuze. ‘Je kiest voor je carrière’, zie ik hen denken. Dat is niet zo. Wat er in ons leven gebeurt, is veel minder het gevolg van bewuste keuzes dan we denken, daar ben ik van overtuigd.

Sommige dingen gebeuren gewoon. Of niet. Bewuste keuzes zijn zeldzaam, vaak heb je geluk of pech. En toch krijg je een etiket. Mislukt. Asociaal. Je denkt alleen maar aan jezelf. Gelukkig ben ik niet zo gevoelig voor sociale druk. Uiteindelijk wil ik op het einde van mijn leven kunnen zeggen: ‘Ik heb een fijn leven gehad en ik heb een verschil gemaakt voor sommige mensen in mijn omgeving’. En ook al zijn die kinderen er uiteindelijk nooit gekomen, ik doe het goed.”