Celebs

Nathalie is parttime mama en dat maakt haar gelukkig

Feeling Redactie

18 sep 2016

Scheiden doet lijden en als er kinderen zijn, is er vaak een huizenhoog schuldgevoel. Co-ouderschap ligt voor de hand, maar vraagt een serieuze inspanning. Na het gemis kwam voor Nathalie het nieuwe geluk.

Open communicatie

Natalie: “Iets meer dan vijf jaar geleden gingen mijn ex-man en ik uit elkaar. Ik voelde me om diverse redenen niet goed in mijn huwelijk, en besloot na twaalf jaar om eruit te stappen. In het begin was er veel wrok, nu hebben we gelukkig een goede verstandhouding. Het geluk van onze twee zonen, nu 8 en 13 jaar oud, stond voorop. Daarom deed ik er alles aan om mijn ex-partner niet zwart te maken. Zo’n scheiding is voor kinderen al ingrijpend genoeg, je mag ze niet met extra ballast opzadelen. Het was een erg pijnlijke, verscheurende tijd: je kiest voor je eigen emotionele welzijn, maar dat gaat wel deels ten koste van je kinderen. Je moet op jezelf toezien, want als moeder heb je erg veel invloed en zou je ze kunnen opzetten tegen hun vader.

Hoe moeilijk het ook was, vragen en verdriet ging ik niet uit de weg. Ik zorgde ervoor dat er in huis altijd een open communicatie was. Soms zaten we met z’n drieën een potje te huilen. Mijn zonen bleven altijd loyaal, alsof ze intuïtief vertrouwen hadden in mijn beslissing. Ook mijn ouders bleven de hele tijd pal achter me staan en hebben me nooit veroordeeld. Ze bleven me omarmen. Dat hielp, want mijn keuze was niet evident.

In het begin miste ik de kinderen enorm de dagen dat ze niet bij mij waren. Het voelde als vreselijke weeën

Ik liet alles achter, het nest dat ik met hart en ziel mee had opgebouwd, en ging op een appartementje wonen. Voor de kinderen was dat een grote aanpassing: van het grote huis en de duidelijke, veilige structuur naar een benepen, onbekende omgeving. Het was danig destabiliserend. Ik weet nog dat ik hun angsten en onzekerheden verdreef door hen verhalen te vertellen, hun fantasie aan te zwengelen. De kleine lift naar ons appartement werd dan een lanceerbasis, enzovoort.

Tijd om te rouwen

Als moeder worstel je na zo’n scheiding immers met heel wat schuldgevoel. Ik overcompenseerde dat door mijn appartement extra gezellig in te richten: ik ging op brocantejacht en kocht bergen spullen om ons nieuwe nest een ziel te geven. Tot een vriendin me zei: ‘Het wordt hier echt té vol’. (lacht) Iemand anders zei me: ‘Kinderen hebben zin voor het nieuwe, zin voor avontuur. Ze zijn weerbaarder dan je denkt’. Dat was een troost.

De eerste tijd na de scheiding was voor mij een hel, ik zat emotioneel aan de grond. We hadden aanvankelijk een week-weekregeling, nu zijn de kinderen negen dagen op de veertien bij mij. Ik miste ze enorm de dagen dat ze niet bij mij waren. Het voelde als verschrikkelijke weeën. Wat hielp, was in bad gaan zitten. Ik liet dat gevoel toe, verzet had geen zin. Ik gunde mezelf de tijd om te rouwen.

Dat proces van pijn en leren loslaten heeft toch twee à drie jaar geduurd. Die catharsis was nodig. Nu gaat het makkelijker. Als ik ze met blije gezichtjes naar hun vader zie vertrekken, en bedenk hoe ze in de dagen dat ze bij hem zijn hun gezamenlijke band smeden, dan ben ik gerustgesteld. De weken dat ze hier zijn, ben ik fulltime mama, en fulltime aan het werk. Een hele klus, ja, maar lastig heb ik het nooit gevonden. Ik vind het een ongelofelijk geschenk dat ik zulke prachtige zonen mag zien opgroeien. Zij zijn mijn twee wachters, mijn kracht.

Genieten zonder schuldgevoel

Het moederschap is voor mij een erg bewuste en essentiële taak, maar toch heb ik ook leren genieten de dagen dat de kinderen niet bij mij zijn, zonder schuldgevoel. Het eerste uur na hun vertrek moet ik acclimatiseren. Dan kom ik tot mezelf, ruim wat op, zet een mooi muziekje op. Daarna bel ik mijn levensgezel op. Hij komt hiernaartoe, en met een cappuccino en de kranten begint ons weekend samen.

Het voelt als vakantievoorpret (lacht). De tijd die we samen doorbrengen als kinderloos koppel, gaan we op avontuur, schuimen brocantezaken af, spreken we met vrienden af, gaan naar een expo of het theater, en geven we onze gemeenschappelijke artistieke projecten vorm. Allerlei zaken waarvoor door het co-ouderschap nu meer ruimte is dan vroeger.

Ik voelde me schuldig, kocht bergen spullen om ons nieuwe nest een ziel te geven. Tot een vriendin zei: stop, het wordt hier echt té vol

Je leert met de jaren steeds beter met dat dubbelleven omgaan, met vallen en opstaan, al blijft het een erg schizofrene situatie. Telkens opnieuw moet je de knop omdraaien. Soms is dat besef er bij heel triviale zaken. Als alleenstaande mama moet je je eigen boontjes doppen, en dan is het verrassend als iemand zegt: ‘Zal ík de vuilniszakken buitenzetten?’ Dan voel je je verwend (lacht). Omdat je elkaar slechts met tussenpozen ziet, blijft je relatie ook pittig. Dat is een voordeel waar sommige getrouwde koppels wellicht een beetje jaloers op zijn (lacht).

Al bij al ben ik dankbaar. Het was een heftige rit, maar het heeft me rijper en wijzer gemaakt. Een groeiproces dat ik eigenlijk niet had willen missen. Het besef dat je het in dit leven ook alleen kunt redden, draag je mee voor altijd. Niet zonder de onontbeerlijke steun van andere mensen, uiteraard.”

Lees hier 9 tips om een beter en gelukkiger persoon te worden en dit bepaalt (helaas) hoe gelukkig we zijn men ons leven.