Celebs

Natascha is als koekoekskind op zoek naar zichzelf

09 mei 2017

Een koekoekskind, bastaardkind, onwettig of buitenechtelijk kind... Verschillende soorten benamingen voor een vreselijk gemis: erkenning door de man die hen heeft verwekt. Alsof ze niet mogen bestaan. Natascha kwam 14 jaar geleden te weten dat haar vader niet haar biologische vader was.

passionele nacht in Mercedes

"Mijn moeder heeft een bikkelharde jeugd gehad. Ze werd mishandeld en misbruikt. Dan is ze een tijd van deur tot deur gaan bedelen en uiteindelijk in een weeshuis beland. Ze was zeventien, ze had al veel meegemaakt. En toen kwam ik.

Het was paasvakantie en mijn moeder ging logeren bij haar oudere zus in Putte. Tijdens een avondje stappen in discotheek 'De Toekomst' leerde ze mijn biologische vader kennen. In haar herinnering was hij een groot, donker type, een beetje ouder en met een vreemde tongval. Op de passagierszetel van zijn goudkleurige Mercedes beleefden ze die nacht een passioneel moment. Eens terug in de discotheek fluisterde hij in mama’s oor dat hij zich niet had kunnen inhouden, dat ze misschien wel zwanger was. Hij had gelijk.

Enkele maanden later heeft mijn moeder een andere man leren kennen. Met hem is ze diezelfde zomer getrouwd en die man was erbij toen ik geboren werd. Hij heeft mij als zijn eigen kind erkend, ik draag zijn naam. Mijn biologische vader heeft nadien nog één keer van zich laten horen. Opeens stond hij aan de deur om mij te zien. Mijn moeder was zo geschrokken dat ze hem meteen heeft weggestuurd.

Steun van mijn broer

Als tiener heb ik ontzettend gerebelleerd. Bij mijn ouders voelde ik me niet altijd thuis. Zo rond mijn negende begon ik te voelen dat er iets niet klopte, maar het zou nog tot mijn drieëntwintigste duren voor mijn moeder me de waarheid zou vertellen. De band tussen mijn stiefvader en mij was ook erg complex. In mijn hoofd had hij me moeten beschermen, had hij het voor me moeten opnemen telkens als ik hem nodig had, maar dat was niet altijd het geval. De enige bij wie ik wél terechtkon, was mijn broer.

Mijn ouders hebben samen nog een kind gekregen, dat was mijn god. Met mijn bromfiets reed ik elke week – door weer en wind – naar het internaat waar hij verbleef. We liepen soms hand in hand, waardoor mensen wel eens dachten dat we een koppel waren. Maar ik kon hem niet vertellen hoe ik me thuis voelde, ik wilde hem mijn problemen besparen. Die periode heb ik geleerd om altijd met een glimlach rond te lopen, niemand hoeft te weten wat er zich echt vanbinnen afspeelt.

Voor mij was het vooral de bevestiging dat ik het al die tijd juist had aangevoeld

Op mijn drieëntwintigste ben ik zelf moeder geworden geworden. Na de geboorte van mijn zoontje Liam heeft mijn moeder opgebiecht dat ik een andere vader had. Bij haar jarenlange stilzwijgen heb ik me vrij snel neergelegd. Voor mij was het vooral de bevestiging dat ik het al die tijd juist had aangevoeld. De zoektocht naar mijn biologische vader kon beginnen, maar waar moest ik beginnen?”

hem voelen, hem horen, hem vastpakken

“Het was moeilijk om er met mijn moeder over te praten. Voor haar was het allemaal erg emotioneel. Daarom heb ik een Facebookpagina opgericht (Papa, waar ben je?), ik heb affiches opgehangen en ben zelfs bij een kaartlegger geweest. Mijn moeder zal me daar nooit in tegenhouden, maar voor haar is het genoeg geweest.

Tegenwoordig heb ik wel een goede band met mijn stiefvader. Als ik over iets wil praten, zal ik eerder naar hem stappen dan naar mijn moeder. Hij is geen makkelijke man, maar met de jaren is hij milder geworden. Hoewel, ik denk niet dat hij begrijpt waarom ik zo intensief blijf zoeken. Voor hem voelt het alsof hij niet goed genoeg is geweest. In zijn ogen is een vader iemand die een kind opvoedt. En dat begrijp ik, maar voor mij staat dat los van de zoektocht naar mijn eigen vlees en bloed, naar een deel van mezelf. Ik zie mijn broer toch ook niet minder graag nu blijkt dat hij een halfbroer is?

Ik ben niet alleen op zoek naar mijn vader, ik ben op zoek naar een stuk van mezelf

Mijn zoektocht neemt mijn leven niet over, maar het houdt me wel bezig, elk moment van de dag. Misschien daarom dat ik nog steeds single ben, ik kan me moeilijk helemaal geven. Ik snak naar een relatie, maar ik ben er nog niet klaar voor. Gelukkig is er Liam, mijn zoon is de man in mijn leven. Ik heb er bewust voor gekozen dat hij niet hetzelfde moet meemaken als ik. Hij kent zijn vader, gaat er regelmatig naartoe. Dat vind ik heel belangrijk.

Het is mijn grootste droom om ooit mijn biologische vader te ontmoeten. Ik wil ’m voelen, vastpakken, zijn stem horen. Pas dan kan ik verder, pas dan ken ik de antwoorden op de vragen waar ik al zo lang mee zit. Ik wil hem de kans geven om deel uit te maken van mijn leven, al zal ik al heel erg gelukkig zijn met die ene ontmoeting. Dan zou ik een heel stuk verder staan, daarom blijf ik zoeken. Want ik ben niet alleen op zoek naar mijn vader, ik ben op zoek naar een stuk van mezelf.”

Hier kan je nog meer straffe getuigenissen lezen van Tonia die door haar ziekte kinderloos bleef en Natalie die geen man vond voor haar kinderwens.