Celebs

Kim groeide op in co-ouderschap en heeft zo twee ’thuizen’

09 jun 2017

Kim leeft in twee nieuwe gezinnen. Die van haar papa én haar mama. Over co-ouderschap blijft ze positief. Enkele stiefmoeders waren dan weer wat minder. Lees hier haar verhaal.

Verschillende stiefmoeders

Kim: “Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik zes was. Veel herinner ik me daar niet van, behalve dat ze op een avond ruziemaakten in de keuken, met de deur gesloten. Mijn moeder nam me mee, en we gingen ergens anders wonen. Meteen werd gekozen voor co-ouderschap: een week bij mijn moeder, een week bij mijn vader. Gelukkig bleven ze allebei in dezelfde gemeente wonen, zodat het geen probleem opleverde voor mijn sociale leven.

Ik weet wel nog dat ik mijn moeder de eerste jaren enorm miste, de week dat ik niet bij haar was. Het was fijn bij mijn vader, maar de warmte van een moeder heb je als jong kind toch erg nodig. Soms zat ik zo te huilen dat mijn vader zich geen raad meer wist, en me toch maar weer ging afzetten bij mijn moeder.

De warmte van je moeder heb je als jong kind echt nodig

Het had er ook mee te maken dat mijn vader veel opeenvolgende relaties van telkens enkele jaren had, en dat ik het niet met al mijn stiefmoeders even goed kon vinden. Mijn moeder en mijn vader hanteren zowat dezelfde opvoedingsprincipes, maar de principes van mijn stiefmoeders konden nogal verschillen. Zo herinner ik me nog dat ik de gewoonte had mijn huiswerk aan de eettafel in de woonkamer te maken, en dat dat plots niet meer mocht van mijn nieuwe stiefmoeder. Zij bepaalde dat ik mijn huiswerk in mijn slaapkamer moest maken. Van je ouders accepteer je zulke zaken, van stiefouders minder.

Altijd een beetje op reis

Sinds mijn veertiende heeft mijn vader een vaste vriendin, en met haar loopt het heel goed. Mijn moeder had al sneller een vaste relatie, met de man met wie ze ondertussen al een hele tijd is getrouwd. Met mijn stiefvader klikt het heel goed, al merk ik dat ik nog altijd sneller zaken met mijn moeder zal bespreken dan met hem. Je ouders blijven je ouders. Samen met mijn stiefvader kreeg mijn moeder nog een zoontje, mijn halfbroertje van zeven.

Ik voelde me altijd zowel bij mijn moeder als bij mijn vader thuis. Twee huizen, twee ‘thuizen’. Op zich heb ik nooit echt problemen gehad met die dubbelheid, omdat ik amper iets anders had gekend. Maar toen ik achttien werd en aan de universiteit ging studeren, werd het me toch een beetje te lastig, dat steeds maar moeten switchen. Je moet telkens weer een hele week vooruitdenken: welke kleren ga ik nodig hebben? Welke boeken? Als kind had ik een gigantische kartonnen doos die ik telkens mee verhuisde, waarin al mijn barbies zaten. Je kleren, je boeken: je stopt ze niet in kasten, maar ze zitten altijd in bakken. Het voelt alsof je altijd een beetje op reis bent.”

Iets hapert in mijn hechting

“Toevallig besloot mijn vader in die periode ook om te verhuizen, op meer dan een halfuur van bij mijn moeder. Dat werd praktisch moeilijker, dus werd het plots vanzelfsprekend om voltijds bij mijn moeder en stiefvader te gaan wonen. Niemand heeft daar problemen van gemaakt. Nu ga ik soms naar mijn vader om samen te eten, of om een dagje samen op te trekken. Ook in de blokperiode ga ik daar studeren. Het is er rustiger, zonder mijn broertje en de verleidingen van mijn vriendinnen om me heen. Ik ben blij dat ik de banden met mijn beide ouders heb kunnen aanhouden, en zou dus zeker pleiten voor co-ouderschap. Geen enkele oplossing is ideaal, maar ik zou het geloof ik niet anders doen, nu ik erop terugkijk. Mijn beide ouders hebben me dingen bijgebracht, en dat vind ik belangrijk.

Ik doe nu stage in een Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg en zie heel veel vechtscheidingssituaties, waardoor ik goed besef dat ik van geluk mag spreken dat het tussen mijn ouders niet zo gelopen is. Mijn ouders zijn elkaar blijven respecteren, en hebben nooit kwaad over elkaar gesproken. Dat scheelt een hoop. Ik zou later graag met kinderen en ouders in vechtscheidingen werken. Bovendien ben ik momenteel ook bezig met een thesisonderzoek over hoe kinderen co-ouderschap ervaren. Of het ermee te maken heeft dat ik dat zelf heb meegemaakt, weet ik niet. Het zal me alvast helpen om zaken soms beter te begrijpen, al weet ik best dat die nauwe betrokkenheid ook een valkuil kan zijn, want geen enkel verhaal is hetzelfde.

Mijn opvoeding heeft me socialer gemaakt. Ik kan omgaan met een grote verscheidenheid aan mensen

Het heeft me ongetwijfeld getekend, die scheiding, al weet je nooit precies helemaal hoe het komt dat je geworden bent wie je bent. Ik merk bijvoorbeeld dat ik nogal afhankelijk ben in relaties, en over een hoop zaken twijfel. Voor mijn vriend is het evident dat we op een dag zullen trouwen, maar ik ben daar aarzelender in. Trouwen is iets heel definitiefs, en wat als het misgaat? Al weet ik ook dat het geen zin heeft samen te blijven, als het echt niet meer gaat. Dat is ook niet goed voor de kinderen. Het helpt ook niet te weten dat kinderen van gescheiden ouders zelf sneller scheiden. Maar ik weet dat ik zelf mijn uiterste best zal doen om dat te vermijden.

Hier en daar hapert er misschien wel iets in mijn hechting. Ik ben bijvoorbeeld wel vaak bang om mijn partner te verliezen, waardoor ik soms wat bezitterig ben, maar of dat met de ervaringen in mijn jeugd heeft te maken? Het is natuurlijk wel zo dat ik me vaak heb gehecht aan stiefmoeders, -broers en -zussen, die dan plots weer verdwenen. Dat was niet altijd eenvoudig voor me. Nu ben ik tevreden met mijn grote familie, want ik ben er zeker van dat dat mij socialer heeft gemaakt. Het heeft me leren omgaan met een grote verscheidenheid aan mensen. Al zucht ik weleens hoor, als ik tijdens de feestdagen van hot naar her moet rennen om iedereen een bezoekje te brengen (lacht).”

Wil je meer straffe verhalen lezen? Lees dan het verhaal van Marijke die na 11 jaar haar tweede 'eerste keer beleefde en Marthe die elke dag met pijn leeft door reuma.