Jolien Roets: “Een voormalige baas zei me dat mijn ambitie mensen op de zenuwen werkte”
Jolien Roets is als de zon in het Q-Beach House. Zelfs als het in haar hoofd op onweer staat, slaagt ze erin om het licht terug te laten schijnen. Voor ze straks naar Oostende trekt: een gesprek met een stralende optimist.
‘Vandaag loop ik tegen mijn limieten aan op privévlak. Maar nu voel ik ze aankomen’
Let’s Drink The Sea and Dance is het eerste wat ik tegen de muur van de loftachtige living zie hangen ten huize Roets-Chatar – een verrassend uitgestrekt staaltje industrieel design achter de gevel van hun Gentse rijwoning. Geen toepasselijkere woorden dan die in pastel van Belgisch kunstenaar Philippe Vandenberg voor een zomers gesprek met rots in de radiobranding Jolien Roets. Ze trekt straks alweer naar het Q-Beach House als een van de hoofdpresentatoren – “de leukste periode van het jaar”. Het is geen toeval dat net zíjn werk daar prijkt: “Philippe Vandenberg heeft hier nog gewoond en gewerkt voor hij naar Brussel trok. Waar wij nu zitten, was zijn atelier en magazijn, met zijn appartement aanpalend. Un Grand Amour Suffit, ook een van zijn classics, hangt in onze slaapkamer.” (‘Where else’, zegt haar blik, die wel vaker boekdelen spreekt.) Die grote, afdoende liefde beleeft Jolien Roets met Hakim Chatar, die net twijfelt om de luide koffiemachine aan te zetten. “Hij heeft alle kunst die je hier ziet, gekozen.” De dj verdwijnt na het malen van de bonen, met gevulde tas, stilletjes uit het zicht en laat zijn zoetgevooisde wederhelft aan het woord. De huisstem van VTM laat het ook hier snel vertrouwd klinken. Het licht stroomt door de vele vensters boven en naast ons via de groene binnentuin naar binnen. Het mag dan wel zomer zijn, dat de wolken desondanks bijeen kunnen pakken, steekt Roets niet weg. “Ik heb al wat afgehuild de laatste tijd. Onze zoon is drie, gaat pas naar school, is volop aan het ontdekken. En plots heeft die vrolijke lieverd een willetje gekregen, moet je gaan argumenteren. Een hele uitdaging, die ik eerlijk gezegd onderschat had. Onze dochter is één, kan sinds kort stappen, tettert wat af; het is chaos. Soms is het vat gewoon af, Hakim en ik zijn allebei moe. Vanochtend kon ik de fietshelm van de oudste niet vinden; heel banaal, maar dat soort dingen zijn soms al genoeg...”
Een batch geduld en zen
Dat verklaart je ‘out of office’-mail. Daarin stond: ‘Ik ben in verlof en zal me in die periode enkel bezighouden met het aanleggen van een nieuwe batch geduld en zen’.
Roets: “We zijn even zonder de kinderen naar Zuid-Italië op vakantie geweest, ja. Gewoon gechild, enkel het huis verlaten om een ijsje te gaan eten – zalig. Als ouder leef je dermate in functie van je kinderen dat je op den duur zou vergeten dat je elkaar ook graag ziet.” (lacht)
In een aflevering van ‘Telefacts NU’ naar aanleiding van Rode Neuzen Dag vertelde je over je ervaring met een mentale blokkade van enkele jaren terug. Heb je daaruit geleerd dat je op tijd zo’n pauzemoment moet inlassen?
Roets: “Ja, absoluut. Het is ook iets wat ik van mijn mama heb geleerd. Zij is de sterkste vrouw die ik ken, een harde werker én een supergoeie moeder. Ze was er altijd voor mijn broer en ik, ondanks haar carrière. Op mijn zestiende heeft ze een jaar lang een depressie gehad, wat heel heftig was. Toen ik dan zelf vastzat, heb ik er met haar over kunnen praten. Ik wist professioneel niet meer wat ik moest doen, waar ik naartoe wilde. Ik geraakte fysiek zelfs niet meer in mijn auto. Gelukkig hebben we dat opgelost gekregen, ik ben met heel wat mensen in gesprek gegaan en ben alsnog kunnen blijven werken op de radio.”
“Vandaag loop ik tegen mijn limieten aan op privévlak. We hebben een verhuis achter de rug, nog kleine kinderen. Maar nu voel ik die limieten aankomen. Ik signaleer dat, zoek een vriendin op om te ventileren, maak een afspraak bij de psycholoog – binnenkort ga ik nog eens. En dan blijf ik ook gaan tot ik erdoor ben.”
‘Ik denk dat mensen het beu geraken om voortdurend hun eigen content te moeten cureren’
De radio is bij uitstek het medium dat vraagt om ondanks alles ‘te blijven gaan’. Hoe blijf je dat zonnetje als het overtrekt?
Roets: “Je kunt weleens benoemen dat je een mindere dag hebt, maar de luisteraar heeft er geen boodschap aan dat je je hele blok lang zit te zeuren. Dat is inderdaad de uitdaging, en niet altijd simpel. Maar meestal lukt me dat wel, omdat ik – denk ik – een positief persoon ben. En eens ik die eerste interventie gedaan heb, en ik hoor mijn muziek, trekt die wolk snel weg. Het is een soort van therapie; drie uur later kom ik goedgezind uit de studio.”
Dicht bij jezelf blijven: daar is je Instagramaccount ook een mooi voorbeeld van. De ‘Instagram-vs-reality’-posts laten geen illusie overeind.
Roets: (lacht) “Ik zou het niet anders kunnen; ik ben nogal een emotioneel persoon en toon en benoem de dingen zoals ze zijn – ik denk dat Hakim dat wel kan beamen. De schaduwkant is dat ik het allemaal misschien wat overanalyseer. Maar opkroppen? Nee, gewoon even zagen en slecht zijn, er alles uitgooien en dan kun je weer verder.”
Dat wordt vandaag geapprecieerd; authenticiteit is ‘key’.
Roets: “Ja, je ziet het inderdaad meer en meer. Wat dat betreft, is social media een dankbaar iets. Er wordt vaak negatief over gedaan, en dan met name over dat ‘picture perfect’-rad dat je zogezegd voor de ogen wordt gedraaid. Maar neem nu Rani De Coninck, om een recent voorbeeld te geven. Ik herinner me haar van vroeger als altijd goedgezind, met een prachtige smile, succesvol. Wisten wij veel hoe hard ze struggelde. (De Coninck verloor haar zus 37 jaar geleden, een verlies dat een grote wonde sloeg, red.) Zij kon er zelf niet mee naar buiten komen. Terwijl nu; via je eigen kanaal kun je die keerzijde tonen, het menselijke. Dat vind ik een positieve evolutie.”
Video didn’t kill the radio star
Katten Kim en Kanye banen zich een weg tussen het kinderspeelgoed, of wagen zich richting onze glazen water tot de vrouw des huizes hen op andere gedachten brengt. Kordaat, maar liefdevol. Het typeert haar. “Ik ben iemand die liever positief bekrachtigt”, beschrijft ze zichzelf bijvoorbeeld als het over de donkere kant van social media gaat.
Roets: “Ongevraagd een negatieve mening geven, dat zit gewoon niet in mij. Iemand persoonlijk aanvallen om wat die doet, zegt of draagt doé je niet. Als ik zelf zo’n commentaar krijg, zal ik altijd constructief proberen antwoorden: ‘Ik zie er moe uit, omdat ik het ook bén. Maar ik doe echt mijn best om leuk te klinken’, zoiets.”
De camera’s in de studio maken presentatoren extra kwetsbaar. Je bent begonnen zonder, had je dat liever zo gehouden?
Roets: “In het begin van die zogenaamde visual radio had ik het daar heel moeilijk mee. Mensen zeiden ineens dingen als: ‘Trek uw buik eens in’. Maar dat is intussen gestopt. Het is nu deel van mijn job geworden; veel van de interactie met de luisteraar is erop gestoeld.”
‘Ik ben niet niet-racistisch, ik ben anti-racistisch. Ik vind dat mijn taak’
Er is nog wel meer veranderd sinds het begin van je radiocarrière. Toen kwam het internet pas piepen.
Roets: “Toen ik pas bij Q werkte, waren er twee mensen die het online luik voor zich namen. Nu zit er een heel team: mensen die TikToks maken, fotografen, videografen…”
Zal online en on demand het lineaire op den duur volledig vervangen? Blijft de radio ‘as we know it’ bestaan?
Roets: “Ik denk het wel – ik hoop van wel. Mensen blijven nog altijd in hun auto onderweg of op het werk naar de radio luisteren. En ook: je moet in tijden van Spotify, Netflix… al zoveel zelf kiezen. Ik denk dat mensen het beu geraken om voortdurend hun eigen content te moeten cureren; het is eens tof om mee te gaan in wat je voorgeschoteld krijgt. En dan is er ook nog het gezelschap, de interactie, het onvoorspelbare van het livegegeven dat maakt dat ik niet het gevoel heb dat radio zal verdwijnen. Al verandert het medium wel: bij Q zijn we intussen meer dan ‘gewoon een zender’, we zijn een brand – sommige mensen luisteren niet per se, maar zijn wel fan van de Q-gezichten, bijvoorbeeld.”
Wat te doen bij driftbuien
De artistieke geboortekaartjes die langs het keukeneiland hangen – “ontworpen door grafisch bureau TOYKYO, ook dat heeft Hakim geregeld” – illustreren die andere grote verandering in haar leven: de komst van zoon Idris (3) en dochter Mina (1).
Roets: “Vroeger dacht ik: je krijgt kinderen, en daarna pik je je oude leven gewoon terug op. Maar dat is onmogelijk, want het wordt nooit meer zoals daarvoor. Intussen heb ik me daarbij neergelegd, maar ik heb het er wel lastig mee gehad. Ik ben dan ook de meter van de pas gelanceerde Te Gek?!-campagne rond perinatale mentale gezondheid i.s.m. Kind en Gezin, die de aandacht wil vestigen op de uitdagingen waar prille ouders mee te maken krijgen. Ik was zo als ‘ervaringsdeskundige’ te gast in de podcast Van Buik tot Baby.”
Op welke manier heeft het ouderschap je veranderd?
Roets: “Ik ben nog emotioneler geworden – hen gewoon zien spelen, kan me al ontroeren. Je kinderen zijn ook altijd top of mind. Wat maakt dat je dingen doet waarvan je nooit had gedacht dat ook jij ze zou doen. Ongevraagd foto’s en filmpjes laten zien, bijvoorbeeld: ‘Zie wat die nu heeft gedaan!’. (lacht) Of enthousiast worden van de oudercommunity – Hakim is pas nog gaan voorlezen in de klas. Al ben ik in mijn job nog steeds dezelfde. Ik ga nog altijd heel graag draaien. Het is gewoon moeilijker te combineren...”
‘Een voormalige baas zei me dat mijn ambitie mensen op de zenuwen werkte’
Experts trokken onlangs aan de alarmbel: er zou te veel nadruk gelegd worden op het belang van de eerste 1.000 dagen in het leven van een kind. Ervaren jullie die druk ook?
Roets: “Nee, ik probeer me niet te verliezen in adviezen. Ik zoek enkel praktische dingen ad hoc op – ‘wat te doen bij driftbuien’ –, en volg bewust geen ‘raadgevers’. Ik word daar net heel onrustig van. Wij volgen ons buikgevoel, gaan uit van wat onze kinderen nodig hebben. Ik ben ook geen bezorgde moeder die hen angstvallig voor alles wil behoeden.”
Wat voor moeder ben je wel?
Roets: “Ik had gedacht dat ik een strengere moeder zou zijn, maar het blijkt dat ik mijn kinderen moeilijk dingen kan weigeren. (denkt na) Ik denk dat ik vooral mezelf ben, redelijk geduldig en speels, en dat er veel gelachen wordt.”
Te ambitieus
Tijdens de shoot straks, zal haar humoristische zelve doorschemeren, wanneer de fotografen haar vragen met de handen door het haar te gaan. De ons toegeworpen monkel-blikken tonen een glimp van zelfrelativering. Niet dat het iets afdoet aan haar geloofwaardigheid als model.
Je bent ook moeder van een dochter. Heb je stilgestaan bij haar vrouw-zijn in de wereld vandaag?
Roets: “Bij Idris dacht ik: explore the world, mijn zotte jongen. Doe maar wild. Bij Mina is daar echt het gevoel: ze is een meisje, net als ik, en gaat ook al die dingen meemaken die ik zelf heb meegemaakt. Ze heeft een sterk karakter, dat is goed: het gaat haar helpen later – al denk ik wel dat wij ermee gaan afzien.” (lacht)
En zij misschien zelf ook. De wereld en sterke vrouwen, dat durft al eens te botsen.
Roets: “Klopt. Maar ik ga proberen om haar ook de voordelen van dat vrouw-zijn te laten inzien. Ik denk dat we het ons als vrouw soms makkelijk maken door te doen alsof we bepaalde dingen niet kunnen. Terwijl je die eigenheid af en toe ook wel positief kunt ‘misbruiken’; je krijgt soms dingen gedaan net omdat je een vrouw bent. Maar effectief: als het gaat om van die typisch mannelijke dingen, zoals leidinggeven, het woord voeren, out there zijn, zelfvertrouwen hebben... daar heb ik wel om moeten vechten. Ik herinner mij een gesprek met een voormalige baas, die zei: ‘Je bent eigenlijk wel heel ambitieus, dat werkt veel mensen op de zenuwen’. Moest ik dan afwachtend en meegaand zijn, vrolijk huppelend de dag door, zonder ergens voor te staan? Daar stond hij dan, met zijn mond vol tanden. Dat soort gesprekken moeten mijn mannelijke collega’s nooit voeren.”
#stopdiscrimination
Een van de hashtags die op je Instagrambio staan, is #stopdiscrimination. Vanwaar die expliciete vermelding?
Roets: “Het is waar ik voor sta. Ik vind dat we echt nog veel werk hebben, als ik zie waar mensen die ik graag zie vandaag nog mee te maken krijgen. Het is zo unfair. Ik hou mijn hart vast voor binnenkort... (Dit interview werd afgenomen vlak voor de verkiezingen, red.) Ik ben opgegroeid in Lokeren, een supertoffe, multiculturele stad waar veel Marokkaanse immigranten wonen. Voor mij is diversiteit de normaliteit. Ik wil mijn kinderen laten opgroeien in een wereld waarin mensen elkaar gewoon mens laten zijn.”
In afwachting: hoe ga je ze wapenen tegen racisme?
Roets: “Idris gaat naar een heel diverse school. Bij mijn schoonouders wordt er veel over Marokko gepraat, Marokkaanse tv gekeken. Het maakt deel uit van zijn leven. Onze kinderen hebben we een tweede naam gegeven, net om hun Arabische identiteit te benadrukken: Idris Mehdi en Mina Lamia. Als er later een probleem van wordt gemaakt, zal het een kwestie zijn van hen tegen dan genoeg zelfvertrouwen mee te geven om er adequaat mee om te kunnen.”
Jullie werkten mee aan ‘Vlaamse Vlag’, het kunstproject dat dat symbool wilde losmaken van haar extreemrechtse associatie. Met Q-DOWNTOWN ging je samen met Hakim op zoek naar jong talent met verschillende culturele achtergronden. In jullie podcast ‘Tajine Talks’ ging het onder andere over het gebrek aan diversiteit in onze Vlaamse media. Zou je jezelf actief antiracistisch noemen?
Roets: “Ja, zeker. Ik ben niet gewoon niet-racistisch, ik ben antiracistisch. Niet luid roepend op de barricaden, maar op mijn eigen kleine fronten.”
En intussen gaat het radiomaken gewoon door. Hoe beleef jij jouw dagen in het Q-Beach House?
Roets: “Op het einde van het radioseizoen is iedereen doodop. Maar dan komt die laatste zalige week van juni, met De Foute Party in Flanders Expo, waarbij we optreden voor 19.000 man. (Intussen uitverkocht, red.) De dag nadien mogen we met onze voeten in het zand gaan presenteren in het Q-Beach House. Het is heel fijn om naar buiten te gaan en fysiek in contact te komen met onze luisteraars. Dat maakt het uitdagend, maar ook heel fijn en interessant.”
En wat zijn de plannen voor nadien?
Roets: “De zomer wordt heel druk, met een aantal festivals waar ik als dj J.ROOTS zal draaien. Vanaf september blijf ik op Q het namiddagblok voor mijn rekening nemen, tussen 13 uur en 16 uur. En ik ben ook nog steeds de stem van VTM.”
Heb je ooit overwogen om radio voor tv in te ruilen?
Roets: “Ik zit net onder die ‘bekendheidsradar’; heerlijk is dat om me, zonder overdreven herkend te worden, al veertien jaar in ‘de media’ te kunnen uitleven. Ik zit waar ik moet zitten, bij de radio is het nog altijd thuiskomen.”
Ook daar valt het licht binnen. Heel erg bedankt.
De bio van Jolien Roets:
○ Is 39 jaar, afkomstig uit Lokeren.
○ Woont in Gent met haar gezin: dj Hakim Chatar, zoon Idris (3) en dochter Mina (1).
○ Studeerde vertaler NL-EN-IT en behaalde een Master in de Journalistiek.
○ Is sinds september 2010 een van de vaste presentatoren van Qmusic.
○ Is te boeken als r&b- en hiphop-dj J.ROOTS, ‘making the Booties Bounce with a capital B’.
○ Heeft haar eigen voice-overbedrijf Het Stembureau en is huisstem van VTM.
Meer lezen
Door Annelore De Donder. Beeld: Lalo+Eva. Haar en make-up: Nicky De Winter.