Birsen Taspinar: “Ik zou veilige zorghavens willen creëren waar oudere en jongere generaties samenleven”
Straks gaan we met z’n allen stemmen. Op wie het meest, zal moeten blijken. Wij verkozen in afwachting onze eigen favorieten, los van de bestaande politiek, en vormden met hen de regering van onze meest inspirerende dromen. Tot de verkiezingen stellen we dagelijks één Feeling-ministerpost aan jullie voor. Vandaag: onze minister van Gendergelijkheid, Gelijke kansen en Diversiteit Birsen Taspinar
Minister van Gendergelijkheid, Gelijke kansen en Diversiteit: Birsen Taspinar
Wie?
48 jaar, klinisch psycholoog, antropoloog en auteur.
Geschikt, want?
Een mensenkenner in beleidsmiddens, het lijkt ons even vanzelfsprekend als een dak op een huis. En dat de Vlaamse met Turkse roots Birsen Taspinar mensenkenner is, is een understatement; officieel is ze klinisch psycholoog, systeemtherapeut en antropoloog. Als dusdanig neemt ze de ontkenning van menselijke gelijkwaardigheid onder de loep. Taspinar werkt 25 jaar als psycholoog en steeds meer met (transgenerationeel) trauma en is o.a. expert in de psychosociale begeleiding van mensen die te maken krijgen met racisme. In haar goed onthaalde debuutroman Moeders van de Stilte (De Bezige Bij, 2013) peilt ze naar de ziel van de migrantenvrouw. Voor een visie omtrent gendergelijkheid, gelijke kansen en diversiteit zijn we bij haar dan ook aan het juiste adres, dat spreekt.
‘Noden zijn nu niet zichtbaar, diversiteit niet voelbaar en empathie krijgt geen kans om te ontstaan’
Eerste maatregel?
Taspinar: “Ik zou veilige zorghavens willen creëren waar oudere en jongere generaties samenleven: woon-zorgcentra en crèches, maar ook wassalons en bibliotheken, ontmoetingscafés, kunst- en sportcentra… onder één dak. Een plek waar werken, leven, zorg geven en zorg krijgen flexibel en organisch in elkaar overvloeien. Vandaag wordt alles in hokjes gestopt, we zitten allemaal opgesloten in onze eigen levens en moeten zelf onze zorg en hulp georganiseerd zien te krijgen. Noden zijn op die manier niet zichtbaar, diversiteit is niet voelbaar en empathie krijgt geen kans om te ontstaan. In het beste geval lossen de grenzen op; ouderen die ingeschakeld kunnen worden om op kinderen te letten of bijles te geven, thuiswerkende moeders en vaders die elkaar kunnen bijstaan, mensen uit kwetsbare omgevingen die gezién worden… Het bestaat al, in Amerika en Canada, waarom zou het bij ons niet kunnen? Het zou al een goed begin zijn als ministers als die van Welzijn, Jeugd, Gender-gelijkheid, Onderwijs, Pensioenen… meer voeling met elkaar zouden krijgen. Maar dat is vooralsnog niet het geval.”
Meer lezen
Door Cara Brems en Annelore De Donder.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier