De Feeling favorieten: 12 x dit zijn de helden van 2024 volgens onze redactie
De Feeling-redacteurs brachten hun stem uit voor hún figuur van 2024. Spoiler: het zijn allemaal winnaars.
Eindredacteur Annelore De Donder kiest Palestijns journalist Bisan Owda
Wat weet je over… de Emmy’s van 2024? Baby Reindeer en The Bear zullen wellicht de meest populaire trefwoorden zijn. Maar in mijn hoofd is de écht slimste mens degene die ‘Bisan from Gaza’ antwoordt. De Palestijnse journalist Bisan Owda won met haar documentaire It’s Bisan From Gaza, I’m Still Alive After Six Months Of Bombing (waarin ze het leven in Gaza onder Israëlisch vuur met haar telefoon in beeld brengt) even goed de belangrijkste Amerikaanse tv-award. En dat ondanks een campagne die had opgeroepen tot Owda’s diskwalificatie; een Amerikaanse organisatie die steun verwerft tegen de ‘culturele boycot van Israël’ had haar nominatie betwist, om ‘de verheerlijking van iemand die aan terrorisme gelinkt wordt te voorkomen’. Wat door de National Academy of Television Arts & Sciences (NATAS) als ongegrond werd beschouwd; de organisatie achter de Emmy’s bleef achter Owda staan. Haar winst in de categorie Outstanding Hard News Feature Story: Short Form is haast metaforisch te noemen; haar stem weerklonk, alle tegenwerking ten spijt. Ze leeft, alle pogingen tot moord ten spijt. Ze scoorde niet alleen een Emmy, ze zegeviert vanop haar Instagramacount als @wizard_bisan1 in een strijd waarbij journalisten systematisch (mond)dood worden gemaakt. Een prijs die geen bom nog kan opblazen.
Moderedacteur Catherine Kosters kiest Pygmeenijlpaardje Moo Deng
Ze is klein, schattig en lichtjes unhinged: het hele internet (mezelf incluis) raakte de voorbije maanden in de ban van Moo Deng, een pygmeenijlpaardje uit de Khao Kheow Open Zoo in Thailand. Haar naam betekent zoveel als ‘bouncy pork’ en verwijst naar een soort Thaise gehaktbal. Zo ziet ze er eigenlijk ook uit, want Moo Deng is zoals een X-gebruiker tweette ‘te allen tijde onverklaarbaar vochtig, lichtjes wazig op de meeste foto’s, meestal aan het schreeuwen of slapen, rond’. Ze bijt graag in de knieën van haar verzorgers en lijkt in tegenstelling tot haar soortgenoten een aversie voor water te hebben. Haar blozende roze wangen inspireerden talloze make-uptutorials en een oproep van beautyketen Sephora om je blush te dragen als een babynijlpaard. Moet ik nog meer zeggen? Moo Deng is een it-girl en een icoon, die mijn Instagramfeed volledig heeft overgenomen. In tijden van oorlog en genocide is zij een van de weinige lichtpuntjes. Dat mijn eigen dochtertje slechts vijf dagen voor haar geboren werd en ook zo’n blozende wangetjes heeft, zal er vast voor iets tussen zitten.
Community manager Kristin Stoffels kiest Mode-icoon Miuccia Prada
2024 is het jaar van de grote stoelendans in de mode: Hedi Slimane vertrok bij Celine, Sarah Burton nam het roer over bij Givenchy, Haider Ackermann ging aan de slag bij Tom Ford, en het is nog steeds afwachten wie Virginie Viard opvolgt bij Chanel. In al die tumult is er één iemand die een ongewijzigde koers richting de top vaart: Miuccia Prada, de 75-jarige CEO van Prada en Miu Miu en co-creatief directeur van Prada. De luxemarkt heeft het moeilijk, maar toch heeft Miu Miu in de eerste helft van dit jaar de verkoop weten te verdubbelen. Volgens shoppingplatform Lyst is Miu Miu het populairste merk van het moment. Ook Prada, het label dat Miuccia samen met Raf Simons ontwerpt, is en blijft een ware hitfabriek. Prada zet de toon en verrast in tijden waarin er vooral op safe wordt gespeeld. En ook al gaat het ‘maar’ over kleren en schoenen: verandering geeft hoop voor de toekomst. It’s a new day. Wie weet wordt 2025 wel een heel mooi jaar. Stijlvol wordt het in ieder geval, met dank aan mevrouw Prada.
Chef Lifestyle Marie Monsieur kiest Chef-kok Seppe Nobels
Dat Seppe Nobels iemand is die kansen geeft, wist ik jaren geleden al. Wanneer ik hem leerde kennen was ik nog een jonkie in de journalistiek. Er was me door een magazine gevraagd het knelpuntberoep kok uit te testen. Ik besliste meteen hoog te mikken en Seppe Nobels aan te schrijven met de vraag of ik een dagje mee mocht draaien in zijn keuken. Hij nam me de hele dag op sleeptouw: we vertrokken ’s ochtends vroeg richting Nederland om oesters te plukken, verzamelden verse kruiden, bereidden de mise-en-place voor en zelfs tijdens de shift (denk: een propvol restaurant) mocht ik naast hem in de open keuken staan om samen gerechten te maken. Een kans die ik nooit zal vergeten. Ik herinner me Badr die ook mee in zijn keuken stond, een Syrische vluchtelingen ex-kok. Het was inspirerend te zien hoe Seppe iedereen even hartelijk benaderde en op exact dezelfde manier liet openbloeien. Of je nu een jonge journalist was, een vluchteling of zijn sous-chef. Het verbaasde me dus niets toen Seppe vier jaar geleden een carrièreswitch maakte en besliste zich in te zetten voor vluchtelingen. Bij restaurant Instroom (lees meer op blz. 144) slaagt hij erin zichzelf naar de achtergrond te verplaatsen en zijn cursisten een voor een te laten schitteren. De hele avond is een intense, emotionele beleving die je met beide voeten op de grond plaatst. Eén waarbij je niet alleen geniet van het allerlekkerste eten, maar ook meegesleept wordt door de verhalen van de cursisten. Dé plek waar je in 2025 reserveert.
Hoofdredacteur Els Keymeulen kiest De Belgische Mode-ondernemer
Mijn winnaar van het jaar is de Belgische mode-ondernemer, die ook dit jaar weer zorgde voor een prachtig modejaar ondanks, nu ja, alles. Een kledingmerk opstarten, boven water houden, groot maken of groot houden, was in 2024 moeilijker dan ooit. Een aantal van onze favorieten ging overkop – Terre Bleue als triest dieptepunt – en ongeveer alles wat kon tegenzitten, zat daadwerkelijk tegen. Vanop links kwamen de fastfashionconcurrenten aanzetten – spotgoedkoop, on trend en agressief gemarket via TikTok en co. Frontaal in de aanval: the economy, stupid. Minder koopkracht betekent besparen op datgene wat niet levensnoodzakelijk is: een nieuwe mantel dus, of een jurk. Vanop rechts: het Belgisch weer, dat afgelopen jaar alles uit de kast haalde om ons te verhinderen te shoppen. Te koud in de zomer voor sandalen, te warm in de winter voor een dikke trui. Mét regenbonus.En toch. Toch barstte het in ‘24 van de frisse, straffe, nieuwe Belgische modemerken die wars van tegenspoed en regen trots lanceerden. Ik denk aan 11PM– minimaal en androgyn, met goed gemaakte stukken die een leven lang mee kunnen. Onze lievelingen deden het goéd: Natan, Caroline Biss, Meryll Rogge, Rosie Antwerp. Dus ja: mijn winnaar is de Belgische mode. Ook in de toekomst blijf ik lokaal kopen, en ik hoop van jullie hetzelfde. Misschien wordt ‘25 dan wel het jaar waarin alles een keer, nu ja, meezit.
Webredacteur Cleo Decoster kiest De Comeback van de Romcom
Challengers zette de ‘tenniscore’ op de kaart, musicalfilm Joker: Folie À Deux met Lady Gaga en Joaquin Phoenix werd niet het succes dat het verwacht werd te zijn, terwijl Tim Burtons cultklassieker Beetlejuice een succesvol tweede leven kreeg: 2024 was een uitermate boeiend filmjaar, op zijn zachtst gezegd. Maar toch was het vooral de comeback van een vergeten genre dat over de tongen ging: die van de romcom. Romantische komedies als The Idea of You en Anyone But You lokten massa’s Gen Z-ers en millenials naar de grote zalen en Netflixseries en -films zoals Nobody Wants This en A Family Affair hielden streamers aan het scherm gekluisterd. Het aanbod was legio in 2024, de verhalen heerlijk luchtig en de personages niet weinig neergezet door klinkende namen à la Anne Hathaway, Adam Brody, Nicole Kidman en Sydney Sweeney. En het mooiste aspect van de romcom staat ook nog steeds als een huis: je hebt garantie op een goede afloop. Meer van dat in 2025, graag.
Redacteur Hanne Vlogaert kiest De ‘Childless Cat Lady’
‘A weird bunch of childless cat ladies die zich zo miserabel voelen over hun eigen leven, dat ze ook de hele VS zo willen doen voelen.’ Zo omschreef Donald Trumps running mate J.D. Vance Kamala Harris en haar aanhangers in een interview in 2021. Een uitspraak die in het licht van de presidentsverkiezingen van dit jaar terug vooraan de politieke agenda kwam te staan. Voor mij staat ze symbool voor het gevaar van een terugkeer naar ‘white male supremacy’ en een conservatieve, reactionaire en zelfs ronduit racistische vorm van populisme – ook in Europa. Een onbegrijpelijke setback in denken die niet alleen onze zuur verworven liberale en verlichte tijdsgeest voor een stukje terug in de fles dreigt te dwingen, maar ook veel van de vrijheden die daarbij horen, zoals het recht op abortus of het bestaansrecht van de lgbtq-gemeenschap. Al is dat gelukkig buiten de steeds luider klinkende stem van de ‘crazy cat lady’ gerekend die, Taylor Swift op kop, doorheeft dat angst nooit een goede graadmeter is om maatschappelijke evolutie aan op te hangen. Die weet dat ‘het kerngezin’ allang niet meer de hoeksteen van de samenleving is, dat het potentieel van een betekenisvol leven zoveel meer is dan die stereotypische hokjes, en dat er niks zo krachtig is als womanhood dat zichzelf eindelijk de centrale plek toe-eigent waar het al eeuwenlang recht op heeft.
Corrector An-Sofie Deschacht kiest ‘Zij die niet altijd gezien worden, maar wel het verschil maken’
Soms – steeds vaker eigenlijk, sinds ik vorig jaar mama werd – zijn het de kleinste dingen die doorheen de brainfog glippen en een plekje in mijn hart veroveren. De kassier die ons kind aan het lachen brengt, het knuffelkonijn dat de medewerker bij Bol.com opstuurde nadat de pamperbestelling was zoekgeraakt en de vrolijke ‘goeiemorgens’ van de gezellige dames bij het onthaal. Maar wat ik deze zomer voelde, was échte ontroering. Steun zelfs, bij iemand die ik niet kende: Dennis, de schoonmaker bij het UZ Gentkinderziekenhuis, die zich met een kwinkslag introduceerde als Mr. Proper. Toen ons zoontje er op de afdeling hemato-oncologie belandde met een zeldzame bloedziekte, werden ze al snel besties. Mr. Proper zuiverde de kamer met zijn positieve vibes, zelfverzonnen liedjes en gekke danspassen. En hoewel mijn lief en ik geloofden in onze ‘het komt goed’-mantra, sloop er weleens een venijnig doembeeld in mijn gedachten. Dat viel ook Mr. Proper op. Met een gemoedelijke knuffel verzekerde hij ons ervan dat ‘Tough times don’t last. Tough people do’. Wat een cliché. Maar wat een waarheid mocht het voor ons blijken – de eerste helft dan toch. Want we zijn ons ervan bewust dat velen, hoe sterk ook, een ander scenario voorgeschoteld krijgen. Zijn optimisme bracht een extra lading goeie moed. En aan die tijd met te weinig bloedplaatjes en te veel blauwe plekken lijkt effectief een einde te komen. Prachtig toch, hoe iemand die onopgemerkt in en uit je leven zou kunnen lopen, ervoor kiest om iets te betekenen. Met de kleinste dingen, maar wel recht naar het hart.
Webredacteur Eva Nijborg kiest Chicken Shop Date-host Amelia Dimoldenberg
‘Stop calling it an interview, it’s a date!’ In een van de meest recente afleveringen van Chicken Shop Date, is dat wat host Amelia Dimoldenberg acteur Andrew Garfield in zijn saus doet. Ze vat zo meteen ook het concept van haar webreeks samen: de dertigjarige Britse comedian nodigt bekende koppen – van Billie Eilish tot Paul Mescal – uit om samen chicken nuggets te eten en vraagt hen en passant het hemd van het lijf. En die aanpak wordt gesmaakt: de aflevering met Garfield had meer dan zeven miljoen views op zeven dagen tijd. Dimoldenberg doet waar weinigen in slagen: de spontane kant van celebs bovenhalen. Ze bewijst daarmee dat het loont om je eigenzinnige identiteit te omarmen en op te komen voor je dromen. Dimoldenberg heeft moeten knokken om haar idee te realiseren: toen ze als modejournalist afstudeerde was dat met ondermaatse resultaten – niemand begreep haar concept. Maar zij bleef in Chicken Shop Date geloven, en in 2024 mocht ze de tiende verjaardag van de reeks vieren. De show groeide intussen enorm. En de host ook: Dimoldenberg was afgelopen jaar de rodelopercorrespondent van de Academy Awards, schoof aan bij de talkshows van Seth Meyers en Drew Barrymore en kreeg een Honorary Fellowship van het Central Saint Martins, ja, die school waar ze ooit met ondermaatse resultaten afstudeerde. Waar een date niet toe leiden kan
Chef Reizen Evy Van Elsacker kiest De Barcelonezen
Ik bewonder de manier waarop de burgemeester van Barcelona de toestroom aan toeristen in zijn stad aanpakt. Hij kondigde afgelopen zomer aan dat tienduizend appartementen niet meer voor de korte termijn aan vakantiegangers mogen verhuurd worden, na afloop van de vergunningen in 2028. Zo kan wonen terug betaalbaar worden voor de Barcelonezen. Nu we weer met z’n allen reizen – meer dan ooit zelfs, na de coronajaren – ontstaat er in heel wat door toeristen overspoelde regio’s onvrede, tot zelfs woede, bij de lokale bevolking. Toeristen worden natgespoten of met andere ludieke acties gewezen op de gevolgen van de toestroom. Een groot zeer is dat woningen onbetaalbaar worden. In Barcelona stegen de huurprijzen met twee derde – een opslag van duizend euro is er geen zeldzaamheid – en de woningprijzen met 38 procent. Veel gezinnen hebben geen andere keuze dan te verhuizen. Het ‘Plan Vivir’ moet de balans tussen de baten van het toerisme en de leefbaarheid in de stad herstellen. Eerder nam Barcelona ook al maatregelen tegen geluidsoverlast en grote groepen in het stadscentrum. Megafoons tijdens rondleidingen zijn vervangen door fluisterapparatuur. Op de stranden is roken verboden. Rond het Park Güell, een van de grote trekpleisters, mogen enkel nog taxi’s en bewoners met de auto komen, en heeft het gemeentebestuur zelfs een buslijn laten verdwijnen uit Google Maps, zodat die bus niet constant tjokvol toeristen zit en de lokale bewoners er terug gebruik van kunnen maken. Heel wat steden en regio’s heffen, net zoals Barcelona, meer toeristentaks en laten dat geld ten goede komen aan de lokale bevolking, of verminderen het aantal cruiseschepen dat mag aanmeren. Door dergelijke maatregelen kan toerisme weer worden wat het is op zijn best: een gelegenheid tot ontmoeting, uitwisseling van ideeën, en herverdeling van de rijkdom in de wereld. En kunnen reizigers zich weer overal welkom voelen – toch een belangrijk onderdeel van je vakantie-ervaring
Chef Cultuur en Human Interest Cara Brems kiest Brat-uithangbord Charli XCX
Als chef Cultuur van dit blad kan ik kort zijn: er was één allesoverheersende culturele winnaar in 2024 en die luistert naar de naam Charli XCX. Ze liet de wereld in een – bewust afstotelijk, licht radioactief aandoend – gifgroen kleuren met haar begin juni verschenen zesde album Brat, een ode aan de clubscene, de hyperpop, de ravecultuur en de autotune. De plaat resoneerde net zozeer bij gen Z’ers als bij millennials, met dank aan het amalgaam van thematische songs die beide generaties aansprak: van stevig uitgaan (‘365’) tot al dan niet kinderen krijgen (‘I think about it all the time’), de impact van intergenerationeel trauma (‘Apple’) en rivaliteit op de werkvloer (‘Girl, so confusing’). Afgelopen zomer vervelde officieel tot Brat Summer, en the internet went crazy. De vormgeving van het album – het wazige Arial-lettertype voorop – werd gretig overgenomen door de fans. De invloed van Charli reikte zelfs zo ver, dat wanneer ze ‘kamala IS brat’ tweette, de Amerikaanse democratische presidentskandidaatdaar gretig de vruchten van plukte. Als wanneer je dit leest blijkt dat Harris president geworden is, dan is dat mede dankzij Charli.Enkele maanden na Brat releasete Charli XCX een deluxeversie van haar album genaamd Brat and it’s the same but there’s three more songs so it’s not, dat zoals de titel al weggeeft gewoon Brat was, maar dan met drie extra nummers (daaronder ‘Guess’, de song waarvan ze een ongezien succesvolle remix uitbracht met Billie Eilish). Vorige maand bracht ze daarbovenop nog een remixalbum uit van de plaat, waarop ze samenwerkte met dé popiconen van vandaag, genre Troye Sivan, Caroline Polachek, Ariana Grande en Lorde. Je zou kunnen denken dat dat uitmelken is, maar neen, ze luidde daarmee ook meteen de Brat Autumn in. En wat ons betreft mag die gewoon overvloeien in een Brat Winter.
Beautyredacteur Sofie Albrecht kiest voor De Burgerjournalisten uit oorlogsgebieden
2024 was voor mij geen jaar van winnaars. Ik zag vooral veel verliezers. Mensen die de speelbal werden van overheden die geen zier geven om mensenlevens, die mensen doden en overlevenden traumatiseren voor de rest van hun dagen. In regio’s waar journalisten geen toegang meer hebben of zich hebben teruggetrokken vanwege de hoge risico’s, nemen burgers hun rol over. Hun enige wapens: een smartphone en de vastberadenheid om de verhalen te delen die anders ongehoord zouden blijven. Soms zijn het zelfs kinderen, zoals de tienjarige Lama Abu Jamous in Gaza of de dertienjarige Kyrylo Peredriy in Oekraïne. Met de moed der wanhoop delen ze kleine dingen uit een leven dat elk moment kan eindigen. Waar traditionele media zich vaak beperken tot cijfers en feiten, tonen zij ongefilterd de menselijke tragedie die erachter schuilgaat. Zo helpen ze een bewustwording te creëren die de druk verhoogt op overheden om in te grijpen. In een wereld waar propaganda en nepnieuws steeds vaker voorkomen, staan deze jonge burgerjournalisten voor authenticiteit en transparantie. Ze brengen niet alleen nieuws, maar ze schoppen de wereld een geweten. Zodat niemand kan zeggen dat we het niet wisten.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier