Ellen Callebout: “Het grootste compliment dat je me kunt geven, is dat ik nog steeds de Ellen ben van vroeger”
Als ze het aan De Tafel van Gert niet mag uitleggen, dan maar hier: wij spraken met Ellen Callebout over haar gloednieuwe modeproject, kiezen voor wat je gelukkig maakt en het BV-schap.
Ten huize Callebout – Verhulst ligt een kersverse puppy in de zetel schattig te wezen – Billie, een dwergschnauzer, is de miniatuurversie van de intussen wereldberoemde Bouvier des Flandres Leo, en onwaarschijnlijk knuffelbaar. Gert Verhulst drinkt een ochtendlijke koffie in de zetel – wat later zal ook zoon Viktor hem vervoegen. De Verhulstjes in het echt, zeg maar. We ontmoeten elkaar in het penthouse van de familie, aan het Antwerpse Eilandje, met zicht op het MAS, de Evanna en veel regen – maar de zon in huis, dat is Ellen zélf. Ze bruist vandaag nog net iets meer dan anders, want ze mag het eindelijk vertellen: er komt een eigen kledinglijn.
Geen familie aan Tafel
Ellen Callebout: “Het moest er eens van komen. (lacht) Sinds ik op tv kom, krijg ik heel veel vragen op mijn Instagram, die vooral gaan over wat ik draag. ‘Vanwaar heb je die blouse, welk merk is die trui?’ Tegelijk krijg ik van merken regelmatig het aanbod hun kleren te dragen, maar dat vind ik een lastige: ik vind nooit een hele collectie goed, en als je dan een deal aangaat met een bepaald merk, moet je natuurlijk wel alles dragen. Dus tot hiertoe heb ik altijd afstand gehouden, want ik wil me gewoon kleden zoals ik echt ben.
‘Gert heeft me altijd het gevoel gegeven dat ik mee mogelijk maakte dat hij kon groeien’
En toen kwam de vraag van The Fashion Store of ik geen eigen lijn wilde uitbrengen samen met hen. Dat is een heel ander verhaal natuurlijk: ik mocht mee aan de ontwerptafel en zelf kiezen welke stuks in de collectie zouden zitten. Ik ben gestart met een moodboard – veel basics, naturelle kleuren, comfortabel – en zo zijn we items gaan ontwikkelen, eigenlijk gebaseerd op de favoriete stuks in mijn eigen kleerkast. Tijdloos, met oog voor comfort, zoals ik me zelf kleed. Geen trendstuks en ook niks te speciaal, maar wel met alle elementen om een volledige look te vormen. Ik heb zelfs schoenen en tassen (lacht); ik geloof dat we aan een collectie van zo’n 45 stuks zitten.”
En ik die dacht dat áls je ooit zou gaan ontwerpen, het kleding voor honden zou zijn.
Ellen Callebout: “Ha – nee. Ik doe mijn honden eigenlijk nooit kleren aan. Er bestaat ook niks in Leo zijn maat. (lacht) Nee, honden met kleren aan, dan worden ze te veel een accessoire, dat hoeft voor mij niet. Maar mode, daar heb ik altijd al een link mee gehad.
Tot mijn dertiende heb ik zo goed als in een kledingwinkel gewoond; mijn mama had een boetiek waarin ze álles verkocht; kleren voor mannen, vrouwen, kinderen, ondergoed. Later ben ik, zoals elke vrouw, van mooie kleren gaan houden – ik winkel graag, en gaandeweg heb ik ook mijn eigen stijl gevonden. Niks overdreven fancy, gewoon goede stuks die je kunt blijven dragen. Zo wilde ik het voor mijn kledinglijn ook: als je binnen vier jaar die stuks in je kledingkast herontdekt, moet je ze nog steeds willen en kunnen dragen.”
Ga je het straks ook zo uitleggen in De Tafel van Gert?
Ellen Callebout: “Hij heeft het nog niet gevraagd – gaat hij ook niet doen. Gert vindt het heel lastig, zijn eigen familie uitnodigen in zijn talkshow; dat voelt toch als voortrekkerij. Ik snap dat, ik zou me zelf ook ongemakkelijk voelen. Vorige week was Viktor bij hem te gast (n.a.v. het programma ‘Zonder Sterren’ van Viktor en Joris Hessels, red.) en ik zág het aan hem, die zat daar niet zo graag. Bij mij zou dat net hetzelfde zijn: hoe raar is het ook geïnterviewd te worden door je vader, of je man.”
Ben je bang voor de reacties van anderen in zo’n geval?
Ellen Callebout: “Ik lees nooit reacties. Ik ben zo iemand die van tien commentaren die éne negatieve onthoudt, dus ik vermijd kanalen als Het Laatste Nieuws. Voor de reacties op mijn kledingcollectie ben ik hoegenaamd niet zenuwachtig – gewoon benieuwd. Maar ik sta volledig achter wat we gemaakt hebben, ben heel trots, en de rest zien we wel.”
Pootjes op de grond
Geen hondenlijn dus, al ben je wel een soort mascotte voor alle hondenmama’s in Vlaanderen. Wat is eigenlijk je link met honden?
Ellen Callebout: “Marcel en Leo waren mijn allereerste honden; dat lijkt misschien niet zo, maar ervoor heb ik nooit dieren gehad. Kón ook niet, met dat restaurant. Eigenlijk ben ik pas aan honden gaan denken door het huis in Oostduinkerke: we wilden dat kopen; de eigenaar verhuisde zelf naar een appartement in Brussel en stelde als voorwaarde dat we zijn twee Deense dogs mee zouden overnemen. Vonden we oké, maar tegen de tijd dat de koop rond was, was er één hond overleden, en de andere moest worden ingeslapen. Kortom: nul honden in Oostduinkerke, en ik ontdekte dat ik daar eigenlijk énorm naar had uitgekeken, naar die dieren. Dus gingen we op zoek naar twee nieuwe honden, en dat zijn Leo en Marcel geworden. Ik word gewoon heel gelukkig van honden; ik kan er de hele dag mee bezig zijn, en ik zou er ook alles voor doen. Het is mijn groot geluk, en de honden houden me ook met de voeten op de grond”.
Is dat belangrijk voor jullie, die voeten op de grond?
Ellen Callebout: “Zeker. Gert is heel, heel nuchter – misschien wel de meest nuchtere BV die er is. Geen tralala en doe maar normaal. Ik ben ook niet zo onder de indruk van die hele mediawereld; ik ben al zeventien jaar samen met Gert, ik heb alles al wel een keer gezien.
Het grootste compliment dat je me kunt geven, is dat ik nog steeds de Ellen ben van vroeger, van in het restaurant. Ik denk wel dat ik gewoon mezelf ben gebleven, en niet heel erg veranderd ben. Gert is overigens ook nog steeds dezelfde, al heb ik hem misschien íéts socialer gemaakt. Wij zijn op dat gebied twee tegenpolen: ik praat met iedereen, hij, nu ja, niet. (lacht) Hij is wat opener geworden, maar verder? We zijn gewoon twee familiemensen die toevallig op tv komen.”
Sterker: je maakt deel uit van een heuse tv-familie, in navolging van de Pfaffs en de Planckaerts.
Ellen Callebout: “Ik stond daar in het begin niet heel erg voor te springen. Die camera’s in huis, dat was een serieuze drempel. Ik was blij met het leven dat ik had, en bang dat tv daar te veel verandering in zou brengen. Maar goed, ik ben erin gerold, door de schuld van Viktor (lacht), en al bij al is de impact enkel positief geweest.”
Dubbel beleven
‘De schuld van Viktor’, dat heeft te maken met de vlog die hij tijdens corona was begonnen, thuis in Oostduinkerke. Eerst gewoon over zichzelf, maar toen dat begon te vervelen, met de nodige figuranten.
‘In het begin heb ik mijn plek moeten zoeken. Zeker met mijn karakter – ik wilde altijd zo graag onafhankelijk zijn’
Ellen Callebout: “Gert en Marie doken vaker op, maar toen die terug moesten gaan werken, zat ik ermee. (lacht) De vlog was een groot succes, omdat wij gewone dingen deden in familieverband – pannenkoeken bakken, een hondenhuisje schilderen, dat soort dingen. En toen zei Play4: zouden we dit niet op tv kunnen doen? Iedereen zag het zitten, maar ik wist het niet zo goed. Gert heeft me overtuigd: dat ik gewoon mezelf moest blijven, en weg kon wanneer ik het niet zag zitten. In het eerste seizoen heb ik dat ook regelmatig gedaan, mezelf teruggetrokken. Zat die cameraploeg daar, aan de keukentafel, en ik dacht: ik heb eigenlijk níks toe te voegen. Dan ging ik met de honden wandelen, of afwassen – het is prettig dat dat ook gewoon kon. Ik ben nooit geforceerd, en ik heb tijd gehad om te wennen aan al die televisiemensen in huis.”
Je bent intussen een échte BV, hoe bevalt dat?
Ellen Callebout: “Uiteraard is mijn leven veranderd. In de eerste plaats: ik krijg kansen die ik anders niet zou hebben gekregen, zoals die kledinglijn. En ja: ik ben bekend, hé. Als ik op straat loop, vragen mensen een foto met Leo. (lacht) Nee, dat is wel raar: mensen kennen mij, in de zin van echt kénnen – ze leven mee, weten wat er gebeurt in mijn leven. Soms is dat bizar hoor, dat iedereen alles van jou weet en jij niks van hen. Maar gelukkig is iedereen sympathiek; het is geen last en toch vooral fijn dat zoveel mensen je een warm hart toedragen.”
Je halve leven op tv terugzien: ik kan er mij niks bij voorstellen, maar is het niet af en toe cringe?
Ellen Callebout: “Weet je, we beleven alles twee keer. Bijvoorbeeld: afgelopen week ging de cameraploeg mee, Billie ophalen. Dat is fijn, en ik ben ook blij dat die herinneringen vastliggen – het zijn toch bijzondere momenten, en wie heeft er zo’n videodagboek waarin alles wordt bijgehouden? Maar tegen dat dat moment dan op tv komt, ben ik mezelf echt béu – en daar ben ik wel bang voor: dat mensen dat ook een keer gaan hebben. Ons beu zijn. Denken: als ik die Verhulsten nog één keer een ei zie bakken op tv... (lacht) Daarom doe ik ook weinig interviews en ga ik niet in alle spelprogramma’s zitten – ik heb niet de behoefte de hele tijd op tv te komen en zelf op de voorgrond te treden. De Verhulstjes, dat is dingen doen in gezinsverband die we anders ook zouden doen, maar al de rest? Hoeft niet. Ik wil niet meedoen aan Over de Oceaan of wat gaan afzien in De Expeditie. Zo lang van huis zijn, weg van mijn man en de honden; nee bedankt. Ik heb ooit mijn carrière stopgezet om meer thuis te kunnen zijn; dan ga ik nu niet voltijds aan een tv-carrière timmeren.”
Vrouw van
Vrouwen vandaag moeten van alles: een carrière en een gelukkige echtgenoot en welopgevoede kinderen en me-time en veel vriendinnen. En dan is er Ellen Callebout, die haar carrière stopzet voor een man.
Ellen Callebout: “Dat was de moeilijkste beslissing uit mijn leven – dat mag je gerust weten. Eigenlijk wilde ik al van toen ik nog héél jong was, één ding: zelfstandig zijn. Alleen wonen, mijn eigen geld verdienen. Op mijn achttiende ben ik thuis vertrokken, en heb ik besloten niet verder te studeren. Opnieuw: ik was te ongeduldig, ik wilde geld verdienen. Ik wilde een auto, een appartement, mijn eigen cocon creëren.
Mijn eerste job was in een grafisch ontwerpbureau; niks voor mij maar het voelde zó goed om op eigen benen te staan. En dan ben ik in de horeca terechtgekomen, en wist ik: dit is het. Mensen een goed gevoel geven, niet achter een bureau zitten, werken aan iets van jezelf: dat was fantastisch. Dus ja: dat is hard – een goed draaiende zaak achterlaten is toch een beetje als je kindje opgeven. Mijn naam was toen ook Ellen van de Grand Café (lacht), ik wás echt die zaak. Maar goed, zo’n eigen zaak heeft een serieuze impact op de rest van je leven. Ik vertrok ‘s ochtends om 9 uur en was om middernacht thuis. Dan heb je niks hé, met zo’n job – het werk slorpt alles op, en voor de rest is geen tijd meer.
En toen leerde ik Gert kennen, ín mijn restaurant. Eerst wil je dan natuurlijk zien waar het naartoe gaat, maar ik had al snel door: het wordt heel moeilijk. We waren gewoon allebéí niet gelukkig. Ik miste veel, miste hem, en hij miste mij. We leefden naast elkaar, en eigenlijk was het simpel: als we samen verder wilden, moest ik een beslissing nemen. Een zware beslissing, en tegelijk toch onvermijdelijk, want hoewel ik goed mijn brood verdiende en een job had die ik héél graag deed, was ik niet gelukkig.”
Steekt het soms nog, ‘vrouw van’ zijn en niet meer ‘Ellen van de Grand Café’?
Ellen Callebout: “In het begin heb ik mijn plek moeten zoeken. Zeker met mijn karakter – ik wilde altijd zo graag onafhankelijk zijn, en dan, tja, kies je ervoor om huisvrouw te worden. Ik, die altijd bezig was met personeel en contracten en boekhouding en bestellingen, ik zat opeens thuis. Ik probeerde mezelf vooral bezig te houden met nuttige dingen. We waren pas verhuisd, dus het huis moest op punt gezet; daar heb ik veel tijd in gestopt.
Ik ben dingen beginnen leren – golfen bijvoorbeeld, wat ik altijd al wilde doen maar waar ik nooit tijd voor had. Er waren de honden. En ik kon vaker mee met Gert, naar recepties of evenementen. Ook dat was zoeken, want dan sta je daar aan de arm van Gert Verhulst, en als mensen dan vragen ‘en werk jij ook in het bedrijf’ keek ik zo’n beetje naar de grond en zei ik ‘Nee, ik had een restaurant.’ Ik was een tijd lang mijn trots kwijt; het voelde alsof ik me de hele tijd moest verantwoorden.
De klik is er gekomen dankzij Gert: hij heeft me áltijd het gevoel gegeven dat ik mee mogelijk maakte dat hij kon groeien. Ik bracht rust; ik zorgde ervoor dat de machine soepel kon draaien, ik was er voor hem en de kinderen – en vandaag heb ik echt mijn plek gevonden, weet ik wat ik kan en weet ik ook dat wij, met twee, de boel hier volledig onder controle hebben.”
De bedoeling was er
Intussen heeft ze rust gevonden in haar beslissing: het restaurant ligt in het verleden. Ze heeft het gehad, heeft eruit geleerd.
Ellen Callebout: “En omdat ik de andere kant heb geleefd, apprecieer ik extra wat ik nu heb. Mijn advies aan vrouwen is dit: dóé het, spring, ga voor je dromen, begin gewoon aan dat avontuur. En trek je vooral niet aan wat de rest ervan vindt. Ik heb het twee keer gedaan: eerst dat restaurant, mij volledig gesmeten, 14 uur per dag gewerkt. En dan het allemaal opgegeven voor de liefde. (lacht) Je moet vooral doen wat je voelt; kies je eigen pad.”
Is dat eigen pad ook: níét de naam Verhulst aannemen en lekker Ellen Callebout blijven?
Ellen Callebout: “Haha, nee – ik heb dat gewoon te lang laten liggen, en nu kan ik mijn naam nog moeilijk veranderen. Toen Gert en ik zijn getrouwd, zei hij: ‘Ik zou zo trots zijn als jij mijn naam draagt’ en ik dacht: ja tuurlijk, ik zou zelf ook trots zijn – maar je moet daar dus wel voor naar het stadhuis, om die naamsverandering te laten doen, en dat ben ik helaas vergeten. Nu is het te laat: ik ben intussen bekend onder mijn eigen naam; mijn kledinglijn heet ook ‘x Ellen Callebout’ en mijn familienaam was recent ook een vraag in Blokken, dus laat ons zeggen dat het wél de bedoeling was, maar dat we de administratie hebben laten liggen. (lacht) Er zit geen groter plan achter in elk geval, en ik vóél me wel een echte Verhulst.”
Wat zegt de toekomst?
Ellen Callebout: “Ik ben vandaag heel gelukkig, en ik zou niets veranderen. Ik ben blij met de keuzes die ik heb gemaakt, en blij met hoe het leven nu gaat. Dus op zich, meer van hetzelfde? Nog een paar seizoenen De Verhulstjes, dat mag wel. Ik hoop dat mijn kledinglijn het goed doet, en dat daar een vervolg aan komt. En later later wil ik heel graag parttime in Saint-Tropez wonen. Gert en pensioen, dat wordt een moeilijke, maar misschien La Table de Saint-Tropez? Is dat niks?”
De collectie van The Fashion Store x Ellen Callebout ligt nu in de winkels, info via Thefashionstore.be
Ellen Callebaut (47)
• Groeide op in Oostende.
• Studeerde aan de topsportschool in Brugge.
• Baatte jarenlang brasserie Le Grand Café uit in Blankenberge.
• Is sinds 2019 getrouwd met tv-figuur en ondernemer Gert Verhulst, waarmee ze afwisselend in Oostduinkerke en Antwerpen woont.
• Heeft twee honden, Leo en Billie.
• Is sinds 2021 samen met man en pluskinderen Viktor en Marie het onderwerp van de realityserie De Verhulstjes op Play4.
• Lanceerde zopas haar eigen kledinglijn bij The Fashion Store.
