Dalilla Hermans: “Willem is er voor mij geweest, die veiligheid had ik nodig”

Dalilla Hermans (37) is journalist, columnist, theatermaker, ­coör­dinator bij stad Brugge en getrouwd met ­Willem Blontrock (35), een muzikant. Samen hebben ze drie kinderen. Hermans belandde dit jaar ongewild in een mediastorm na haar aanstelling als trajectcoördinator van het project Brugge 2030.

Hermans: “Ik ga blij zijn dat er een nieuw jaar start, 2023 was heel heftig. Om het positief te draaien: ik heb veel geleerd. (lacht) Het was ook niet louter kommer en kwel: mijn relatie met Willem heeft zich verdiept, precies omdat we door alle heisa over mijn aanstelling elkaar op een andere manier hebben leren kennen. Hij is er voor mij geweest, die veiligheid had ik nodig.”

Blontrock: “Het dieptepunt waren die 6 volle minuten in Terzake, een foto van Dalilla op de achtergrond, waarbij drie mannen over haar aan het praten zijn op een manier die gewoon niet kan. Er is geen wederwoord, er wordt niks weerlegd. Dat was heftig om te zien.”

Hermans: “Ik was onder de indruk van hoe Willem daarmee omging. Ik dacht: hij gaat heel fel reageren. Maar hij bleef gewoon letterlijk en figuurlijk dichtbij.”

Blontrock: “Die publieke haat, dat was ook wel iets waarbij ik voelde: ik moet onze kinderen beschermen. Dus monitorde ik rond die tijd haast dagelijks of ons adres online was gelekt. Dat was in het verleden immers al eens gebeurd. Het voelde toen echt onveilig.”

Hermans: “Vooral omdat je moet weten: wat je online en in de media leest is één ding, maar wat ik in mijn eigen inbox zie, gaat nog véél verder. Dat is heftig, en rond die tijd hebben we ook politiebescherming gekregen. Ik hoor me dit vertellen, deze realiteit, en besef: dit is toch gewoon te bizar voor woorden, hé? Toch? Ik heb me na die hele heisa goeddeels uit de media teruggetrokken. Ik zeg overal nee op: MasterChef, Special Forces, doe ik niet. Het lijkt me leuk, maar ik hou het nu klein. Het is al druk genoeg.” (lacht)

“Tegelijk blijf ik wel ijveren voor meer representatie, voor gelijkheid. Ik word vaak weggezet als ‘die boze, haast hysterische Dallila’, terwijl: ik word echt niet vaak boos. Ik ben haast altijd kalm, bereid om in discussie te gaan. Alleen toen ­Hilde Crevits iets had gepost over melocakes en er onder haar post een massa racistische commentaren werden gepost, die zij doodleuk liet staan. Tóén heb ik me kwaad gemaakt. Niet eens voor mezelf, maar omdat ik zoveel reacties kreeg van zwarte jongeren die al hun trauma’s in mijn inbox achterlieten. Dat verdriet lezen, dáár word ik boos van. En dan ben ik dus die kwaaie, althans zo wordt dat gedraaid in de media, en dat schrikt andere mensen van kleur af om ook hun stem te laten horen. Ze hebben het zover gekregen dat iedereen bang is om te spreken – de intimidatietechnieken werken dus. Precies daarom doe ik verder.” (lacht)

“En ook, ik zeg het misschien te weinig: er is altijd, zélfs dit jaar, een veel grotere groep mensen die heel warm is. Die iets heeft aan wat ik zeg. Zelfs toen in Brugge waren er ook heel veel positieve stemmen, en daar probeer ik op te focussen. Er zijn zoveel jongeren die me volgen, en voor hen denk ik: ik blijf doen wat ik doe, zeggen wat ik denk. Het is ook nog steeds nodig, want er gebeurt nog altijd niet genoeg. Nog steeds leeft hier het gevoel dat het op vlak van racisme nogal meevalt, want in Amerika, daar is het pas erg. Er is heel weinig kennis, ook historisch gezien, over kolonisatie en racisme als problematiek. Van moedwillig iets niet doen word ik boos, maar onwetendheid kun je niet bestraffen: je moet er gewoon iets aan doen. Er liggen nog heel veel kansen bij het onderwijs, en zeker ook bij de media. Het is daar dat jongeren, zodra ze van de schoolbanken zijn, hun informatie halen.”

Blontrock: “Naast Queen (M)other, een eenmalige voorstelling die het laatste deel van Dalilla’s theaterdrieluik over zwarte vrouwen in Vlaanderen wordt, werken we ook aan iets anders. We maken samen een voorstelling die nog in de kinderschoenen staat, maar wel van grote symbolische waarde is. Volgend jaar zijn Dalilla en ik tien jaar getrouwd en is het ook precies tien jaar geleden dat zij haar eerste open brief schreef. De brief waar alles mee begon. Onze voorstelling zal gaan over dat intense decennium.”

Hermans: “In die tien jaar is er heel veel veranderd, hoor. Black Lives Matter en de dood van George Floyd waren een kantelmoment, wereldwijd. Maar er zijn ook ­stillere victories. Tien jaar geleden was het n-woord nog heel courant; ik belde geregeld naar de VRT: ‘Allee, nu hoorde ik dat weer op de radio.’ Dat hoor je vandaag niet meer. Zwarte Piet, nog zo’n overwinning. Diversiteit op tv: #LikeMe heeft zo veel impact! Of neem kinderboeken. In 2018 schreef ik er zelf één, omdat ik in de Fnac letterlijk niet één boek over kinderen van kleur vond. Vandaag is er eindelijk wel een aanbod. Dus ja, ik ben voorzichtig hoopvol. Voor de toekomst, voor mijn kinderen.”  

Op 17 april 2024 speelt ‘queen (m)other’ in het Concert­gebouw Brugge.

Meer lezen

Tekst: Els Keymeulen & Kristin Stoffels. Beeld: Jan Vandevyver