Celebs

Brenda had drie psychoses en schreef daar en boek over

26 mrt 2016

Wat een van de gelukkigste periode uit haar leven moest worden, liep helemaal mis. Brenda kreeg een psychose na de bevalling van haar derde kind. Ze doet haar verhaal en schreef een boek 'Kortsluiting in je hoofd'.

Brenda (37): “Na de bevalling van mijn derde kindje kreeg ik een kraambedpsychose. Ik werd gedwongen opgenomen in de psychiatrie, en herviel drie keer in een jaar tijd. Daarna kreeg ik een depressie, die ik overwon. Ondertussen ben ik een jaar medicatievrij en niet meer ziek geweest. Nooit had ik verwacht dat zoiets mij kon overkomen. Ik zag mezelf als een sterke, wilskrachtige vrouw. Ik had misschien zelfs een soort vooringenomenheid tegenover mensen met een depressie: komaan, raap jezelf toch samen, dat soort gedachten. Dat je niet meer kunt bouwen op je gezond verstand, is heel eng. Alsof je centrale computer het plots niet meer doet.

Het zelfstigma is het lastigste om mee aan de slag te gaan. Ik heb dat proberen te overwinnen met alles wat ik in me had, maar het blijft nog elke dag een opdracht. De publicatie van mijn boek Kortsluiting in mijn hoofd was ongetwijfeld de belangrijkste stap. Mijn naam en mijn foto op de cover – de normaalste vrouw gelinkt aan de grootste waanzin – dat was wat ik wilde. Maar het vergde behoorlijk wat moed.

Ik was zo kwaad en ontgoocheld na mijn verblijf in de psychiatrie dat ik daar iets mee moest doen. Ik wilde de wantoestanden aanklagen. Psychiatrische patiënten treden zelden naar buiten, net vanwege dat stigma. Je loopt er niet mee te koop als je opgenomen bent, ook mijn man had er moeite mee om erover te praten met onze vrienden. Kaartjes, bloemen, bezoekjes? Die kreeg ik heel zelden. Op je Facebook kun je zetten dat je kanker hebt, en je zult overladen worden met steunbetuigingen, maar dat je psychisch ziek bent? Nee, dat niet. Mensen weten gewoon niet hoe ze moeten reageren.

Op mijn werk, ik ben lerares, heb ik vijf maanden gewacht om het te vertellen. Ook daar heb je te maken met het stigma van de psychiatrische patiënt: die zal wel onberekenbaar zijn. Ik wilde dus eerst wat krediet opbouwen, laten zien dat ik een goede, gedreven werkkracht was. Pas toen het boek er kwam, heb ik de directie ingelicht. Ze reageerden heel positief, en nu zijn mijn collega’s mijn grootste fans. Er wordt eigenlijk heel normaal over gedaan.”

ETIKET EN DOODVONNIS

“Er valt zo veel van je af als je niet meer moet liegen. Het stigma belemmert ook je herstel, want voor geesteszieken is het net heel slecht om alles op te kroppen. Er open over kunnen zijn, is goed voor je mentale gezondheid. Toen ik in de psychiatrie zat, stond ik ervan versteld hoeveel normale, doodgewone mensen daar verbleven. Mensen denken dat het daar een ‘zottekot’ is, vol zombieachtige wezens. Dat is niet zo. Het is mijn missie om dat beeld te veranderen.

Het lastigste stigma waar ik mee te maken kreeg, is het hulpverlenersstigma. Artsen en verplegers zijn zo vooringenomen door wat ze in het verleden gezien hebben, dat ze je heel weinig hoop geven. Sommige artsen spraken van een kraambedpsychose, anderen kleefden het etiket ‘bipolaire stoornis’ op mijn klachten. Hoe dan ook: het voelde voor mij als een doodvonnis, alsof ik levenslang kreeg. Ze gaven me weinig hoop, zegden dat er veel kans was dat het me nog eens zou overkomen. Dat vind ik jammer, want ze onderschatten de geneeskracht van hoop. Het gezegde ‘It’s better to give false hope than false hopelessness’, vind ik heel mooi.

Ik ga nu spreken voor allerlei groepen, maar de lezingen die ik geef in psychiatrische ziekenhuizen, zijn de lastigste. Ik ben natuurlijk erg kritisch over de psychiatrie, en als reactie zijn sommige hulpverleners even kritisch als ik. Dat is normaal, zij hebben recht van antwoord, maar hun bevragingen vergen heel veel van me, zuigen me soms leeg. Toch heb ik het gevoel dat ik dit moet doen. Ik laad me op aan de vele lotgenoten die hetzelfde hebben meegemaakt als ikzelf. Voor hen is het broodnodig dat ik dit doe. Mijn volgende boek heeft dan ook een meer positieve insteek: ik doe een aantal voorstellen over hoe de psychiatrie van de toekomst er zou kunnen uitzien, en toets dat aan de visie van een aantal vooraanstaande psychiaters uit ons land. Zo hoop ik het taboe rond de geestelijke gezondheidszorg verder te doorbreken.”

Meer straffe getuigenisssen vind je in het stuk over Cathy die verliefd werd op de man van haar beste vriendin en in het verhaal van Els die obsessief door haar man werd gecontroleerd.