Celebs

Anneke leerde vorig jaar haar halfbroers en -zus kennen

09 mei 2017

Anneke is een buitenechtelijk kind. Vanaf een jonge leeftijd werd het contact met haar biologische vader verbroken. Tot ze zijn nieuwe gezin leerde kennen...

Lege plek in mijn hart

Mijn moeder werkte als bediende in Kant en Klaar, destijds een bekende meubelzaak in het Antwerpse. Daar werd ze verliefd op de eigenaar, Jacques ’t Hoen. Uit die mooie romance ben ik geboren, als buitenechtelijk kind van mijn vader. Hij had al een gezin in Nederland. Tot mijn vijfde woonde ik bij een tante in Mol. Tijdens het weekend mocht ik naar mijn moeder in Antwerpen. Mijn vader had er een appartement voor ons ingericht. Hij is me daar vaak komen bezoeken, maar ik was veel te jong om me er iets van te herinneren.

De broer van Jacques was zaakvoerder van een filiaal over de grens. Toen hij hoorde over de misstap van zijn broer, heeft hij mijn vader gechanteerd en de vestiging in Antwerpen overgenomen. Maar ook de familie van mijn moeder vond het beter dat alle contact met hem verbroken werd. Jacques keerde terug naar Nederland en mijn moeder bleef achter, met veel liefdesverdriet.

mijn familie hield alles verborgen om me te beschermen

Als kind wist ik niets over mijn vader. Het onderwerp was taboe, alleen met een neef kon ik erover spreken. Hij was een stuk ouder en kende Jacques, want tijdens zijn studies verbleef hij vaak in het appartement van mijn moeder. Mijn vader was een lieve man en ik zou op ’m lijken, meer kon hij niet vertellen. Pas op mijn zeventiende ben ik mijn moeder vragen beginnen te stellen. Waarom mocht ik niks weten, hem niet zien? Het deed haar verdriet, maar de onwetendheid maakte mij ook ongelukkig.

Niemand die wist over die lege plek in mijn hart. Ik heb altijd gehoopt dat er iemand een foto had bewaard, maar mijn familie hield alles verborgen om me te beschermen. Maar waarom? Uiteindelijk heeft mijn moeder een oud-collega van de meubelzaak opgetrommeld. Die vertelde dat mijn vader gelukkig getrouwd was en zijn gezin niet van mijn bestaan afwist. Daarom wilde hij niets meer met me te maken hebben. Voor mijn moeder was het onderwerp daarmee definitief afgesloten.”

Nieuw leven in de Ardennen

“Op zoek gaan durfde ik niet, ik wilde niemands leven overhoopgooien. Ik kende mijn vaders naam, maar niet de juiste schrijfwijze. In een tijd zonder internet was daar geen beginnen aan. Om een einde te maken aan mijn verdriet ben ik voor een jaar naar de Ardennen getrokken. Ik kon er bij een nichtje logeren. Na een jaar besloot ik te blijven en ben ik beginnen te werken in de plaatselijke supermarkt. Daar heb ik mijn man leren kennen. We zijn getrouwd, hebben een gezin gesticht en een eigen zaak gestart. Ik snakte naar een normaal gezinsleven, iets wat ik als kind nooit had gekend.

Rond mijn veertigste is het besef gekomen dat ik nooit nog een beeld van mijn vader zou krijgen. Ik had een lieve man, een dochter en een zoon. Toen mijn zoon geboren werd, had hij van die blonde haren en bolle wangen. De mensen noemden hem een klein Hollanderke. Ik zei niets, maar het deed me zo’n deugd. Alsof ik door zijn ogen eindelijk de liefde van mijn vader kon krijgen.

Zakenman op zoek naar halfzus

Mijn moeder was intussen ook naar de Ardennen verhuisd. Ik was gelukkig, maar dat ene stukje van mezelf bleef ik al die tijd missen. Tot mijn moeder telefoon kreeg van haar broer, of ze Het Nieuwsblad had gelezen. Daarin stond een interview met Jan ’t Hoen, een zakenman die op zoek was naar zijn halfzus. Pas in 1986 – bij het sterfbed van zijn vader – kwam hij te weten dat er in België een buitenechtelijke dochter rondliep: ik.

Die krant lag gewoon in onze winkel, maar ik durfde niet te gaan kijken. Toen ik het artikel uiteindelijk onder ogen kreeg, zag ik een foto van een mooie man, mijn vader. Hier had ik heel mijn leven van gedroomd. Ik heb de tekst wel honderd keer herlezen. De hele dag heb ik gehuild. ‘Waarom ben je zo droevig?’, vroegen mijn kinderen. ‘Dit is toch een mooi verhaal?’ En ze hadden gelijk. Dat mijn halfbroer naar mij op zoek ging, dat was net een sprookje.

Mijn vader heeft altijd een bijzondere plek in mijn hart gehad en ik blijkbaar ook bij hem

Ik was bloednerveus voor die eerste ontmoeting. Jan had zijn broer en zus meegebracht, en ze hebben me allemaal in hun armen gesloten. Eindelijk was mijn familie compleet. Naast de geboorte van mijn kinderen, was dit het mooiste cadeau dat ik ooit kon krijgen. Sindsdien gaat er geen week voorbij zonder een telefoontje of een mail.

Al die jaren heb ik gezocht naar een beetje erkenning van mijn vader. Die kan er niet meer komen, maar ik weet dat hij het wél heeft gewild. Mijn vader heeft altijd een bijzondere plek in mijn hart gehad en ik blijkbaar ook bij hem. Eindelijk weet ik waar ik vandaan kom, valt de puzzel in elkaar. Maar het gemis van mijn papa zal altijd blijven.”

Nog meer straffe getuigenissen van sterke vrouwen zijn die van Evy die na een relatie van 13 jaar terug happy single is en Tonia die kinderloos blijft door haar ziekte.