Celebs

Anne had borstkanker & kreeg de schok pas nadien te verwerken

Feeling Redactie

03 sep 2016

Anne kreeg borstkanker, amper één jaar later begon ze weer te werken. Toch kwam de schok pas nadien. Lees hier haar verhaal...

Liever sjaaltjes

Anne (51): “Televisiemensen mooier maken, is mijn beroep. Met hun slaapkop komen ze bij mij op de schminkstoel, en na een halfuurtje gaan ze fris en stralend naar de set. In mijn stoel wordt veel gepraat, over de grote en de kleine dingen van het leven. We lachen en huilen samen; het is een bijzonder beroep. Zelf gebruik ik amper makeup, een beetje mascara op mijn wimpers is genoeg. Maar ik wil er wel goed uitzien: ik hou van juwelen, een mooi kapsel en dito kleding en schoenen. Toen het verdict borstkanker viel, in 2006, werd mijn leven op zijn kop gezet. De chemo was een hel. Ik kreeg zes zakjes intraveneus toegediend en werd er doodziek van. Als ik erover praat, krijg ik nog tranen in mijn ogen.

De lethargie, de migraines, het niet meer kunnen eten... het was alsof het bloed kookte in mijn aderen. Mijn vingernagels werden geelzwart, mijn gezicht was opgezwollen door de cortisone. Ik had zo’n typisch kaal kankerkopje. Omdat ik mezelf niet mooi vond, vermeed ik mijn spiegelbeeld: dat lelijke dikke hoofd met die rode wangen. Mijn huid voelde zo ruw, mijn wangen waren opgeblazen. Ook de wallen onder mijn ogen werden steeds dikker.

Ik ging meteen weer fulltime aan de slag. Na drie maanden ben ik gecrasht

Vreselijk vond ik het. Gelukkig kreeg ik veel steun van familie, vrienden en collega’s. Ik had Annie, een make-upartieste, gevraagd om mijn hoofd kaal te scheren nog vóór mijn haren uitvielen. Tijdens het afscheren hebben we samen gelachen. Humor helpt... Samen met haar ben ik ook een mooie pruik gaan kopen. Maar het stond vreemd: lange, bruine neplokken op een gezwollen gezicht zonder wimpers en wenkbrauwen. Nee, dan maar sjaaltjes.”

Niet flauw doen, gewoon weer aan de slag

“Pas na een jaar ging ik weer aan het werk. Alles was toen achter de rug: de borstsparende operatie, de chemo en de bestraling. Tegen die tijd had ik alweer een leuk, kort kapsel. Toch was ik onzeker over mijn uiterlijk. Ik ben zelfs op dieet gegaan voor ik weer aan het werk ging, en gebruikte extra veel crèmes. Eigenlijk wilde ik mijn oude leven gewoon weer opnemen, alsof er helemaal niets aan de hand was geweest. Ik wilde het jaar van ziek-zijn achter me laten en ging meteen weer fulltime aan de slag.

Als collega’s vroegen hoe het met me ging, minimaliseerde ik mijn ziekte, maar aan de andere kant was ik niet bang om te vertellen over ‘mijn kanker’. Dat brak de spanning. Achteraf gezien was het niet zo slim om weer voltijds te gaan werken. Ik had al mijn gevoelens zo lang weggeduwd. Vooral tijdens de chemo was ik heel verdrietig geweest, maar ik had dat verdriet nooit echt toegelaten. Ik ben de dochter van een kleine zelfstandige, dat zijn vaak gezinnen waar je vooral niet flauw mag doen en sterk moet zijn.”

Tijd voor non-stop verdriet

“Na drie maanden kreeg ik ineens mijn klop op de set. ‘Wat doe ik hier?’, vroeg ik me af. Ik werd overspoeld door emoties. Ik stortte in en voor het eerst begon ik te huilen. Non-stop verdriet. Ik heb mijn pijn pas toegelaten toen het grootste gevaar was geweken. Mijn haren waren terug, ik zag er weer leuk uit, had mijn oude job nog... en ineens ging het niet meer. Het was alsof ik door een klap in mijn gezicht wakker werd geschud. Opeens drong het tot me door wat ik allemaal had meegemaakt.

Ik begrijp nu dat iedereen zijn eigen problemen heeft. Het geeft me voldoening dat ik iets van mijn drive aan mensen kan doorgeven

Ik had kunnen doodgaan. Mijn drie kinderen en twee stiefkinderen verweesd achterlaten, mijn vriend alleen... Dat was heftig om te verwerken. Na een maand rusten gaf mijn dokter me de raad om het dit keer kalmer aan te doen, langzaam opbouwen was de boodschap. Bij de VRT toonden ze veel begrip. Ik denk dat zij me veel te enthousiast hadden gevonden, omdat ik alles had weggelachen en luchtig deed. Gaandeweg ben ik weer op krachten gekomen. En nu heb ik, naast mijn parttime job bij de VRT, een eigen schoonheidsinstituut, MaBelle. Ik werk in mijn eigen tempo.

Een verzorging duurt makkelijk twee tot drie uur. Eerst doen we samen enkele yogaoefeningen, en dan begin ik bijvoorbeeld aan een massage. Na afloop is er thee en koekjes. Tijdens het babbeltje achteraf volgen soms diep-emotionele gesprekken met klanten die ergens mee worstelen in hun leven. Die gesprekken helpen me om mijn eigen ziekte te relativeren. Ik begrijp nu dat iedereen zijn eigen problemen heeft. Het geeft me voldoening dat ik iets van mijn drive aan mensen kan doorgeven. Ik barst weer van de energie.”

Meer sterke getuigenissen zijn die van François die twee moeders heeft en een jonge papa is en Ria die haar moeder en nicht verloor door zelfdoding.