Amber Broos: “De eerste keer op de main stage van Tomorrowland, dat was sterven”

De jongste vrouwelijke dj ooit op de main stage van Tomorrowland; wie kan dat zeggen? De 21-jarige Amber Broos. Een gesprek met het techno-whizz­kid over paplepels, durf en gedeelde euforie.

“Normaal gezien ben ik op dit uur nog niet echt operationeel”, lacht Amber Broos als ik stipt om tien uur ’s ochtends voor haar deur in het landelijke Kortenberg verschijn. De deur in kwestie is die van een vrij strakke dubbelwoonst die in weinig tot niets verraadt dat er achter de gevel een van ’s lands meest up-and-coming namen uit de Belgische techno- en dj-scene huist. Behalve dan een klein bordje in de voortuin, waarop ‘Begin to DJ’ prijkt: het logo van de dj-school die in 2014 opgestart werd door Joeri Broos, Ambers vader en zelf dj, producer en kenner van het clubwezen in de jaren 90.

Erg ver moet je dus niet zoeken als het om de draaimicroben van de 21-jarige dj en StuBru-presentatrice gaat, want die kreeg ze gewoon met de paplepel mee. “Ik ben groot geworden met elektronische muziek. Mijn papa was allround dj met een voorliefde voor retroplaten en ook mijn mama hield van dance. Ik heb nooit anders geweten dan dat er stevige schijven in huis werden opgelegd. En ik vond dat geweldig”, zegt Amber.

Toen haar vader rond haar twaalfde begon met zijn dj-school, zag de tiener dan ook haar kans schoon. “Al dat materiaal in huis schreeuwde er gewoon om getest te worden. Vanaf de allereerste beat was ik verkocht: de trein vertrok en hij is sindsdien eigenlijk nooit meer teruggekeerd.” (lacht) Een trein waarmee Broos intussen al langs verschillende grote stations passeerde: zo stond ze afgelopen zomer op de main stage van Tomorrowland, presenteert ze samen met Jeroen Delodder het wekelijkse danceprogramma Untz op Studio Brussel en siert ze regelmatig grote podia in binnen- en buitenland. “Tegenwoordig zoeken mijn bookers vooral naar gigs in Azië, daar is techno nog maar net aan een opmars bezig. Leuk, want als artiest heb je daardoor het gevoel echt de geboorte van een tijdperk mee te maken.”

vaders, vrouwen en doetjes

Wonen doet de internationaal bekende dj voorlopig dus nog gewoon thuis. “Ik ben superclose met mijn mama en papa: we vormen een hecht team. Zonder hen zou ik hier nooit geraakt zijn. En dat mag je in dit geval best letterlijk nemen: als mijn vader me niet mijn hele jeugd lang van scouts- naar chirofuif had gevoerd om daar op een half uit elkaar vallende booth de setjes aan elkaar te rijgen, was van heel die carrière nooit wat gekomen. Ik ben hem daarvoor dan ook enorm dankbaar.”

Je vader is dus letterlijk het begin van alles. Hoe ging het daarna verder?

Broos: “Als ik erover nadenk, is alles best een samenloop van omstandigheden geweest: echt creepy bijna. Een van de grote sleutelmomenten was zonder twijfel de Robert Abigail-wedstrijd in 2016 (een wedstrijd voor jonge dj’s van de Nederlandse dj Robert Abigail, red.). Toen ik die won, was ik dertien en nog niet zo lang bezig met draaien. Mijn prijs was een jaar lang intensieve begeleiding, waarmee ik onder meer leerde hoe je als dj moet inspelen op een publiek of hoe je je set moet omgooien als je merkt dat een plaat niet werkt. Heel waardevolle skills achter de booth. Dat ik met iets commerciëlere muziek ben begonnen, is in dat opzicht zeker niet slecht geweest.”

“Daarna is het snel gegaan: voor de YOUCA Action Day op school een tweetal jaar later (waarop studenten een dag lang meedraaien in een sector naar keuze ten voordele van het goede doel, red.), moest ik een stageplek zoeken. Ik wist meteen dat dat iets met muziek moest zijn. Al van in september zat ik met mijn cv’tje klaar om het uit te sturen naar grote zalen als de Ancienne Belgique. Ik mocht in de AB een dag lang meelopen met de man die toen de programmatie verzorgde en ter plekke alles regelde voor de bands. Ik wist dat de AB ook met huis-dj’s werkte die voor grote optredens mochten draaien in de foyer. Dus ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg of ze misschien nog iemand nodig hadden. Tot mijn grote verbazing was dat zo.” (lacht)

“Op weg naar zo’n optreden kwam ik in contact met Studio Brussel. Bij mijn papa in de wagen hoorde ik een interview van Eva (De Roo, red.) die het met Blck Mamba (dj, red.) had over genderongelijkheid en female representation in de dj-wereld. Met het idee dat ze dat toch niet zouden lezen, stuurde ik een berichtje om StuBru te bedanken voor de aandacht die ze gaven aan vrouwelijke artiesten en dj’s, waarop de zender me belde om te vragen of ik dat nog eens wou herhalen op de radio. Ik heb dat moment aangegrepen om alles wat in mij zat eruit te ratelen. Schaamteloze zelfpromotie, maar het heeft gewerkt: een paar dagen later kreeg ik opnieuw telefoon om te vragen of ik geen auditie wilde doen om dj te worden voor De Filefuif van toen. De rest is geschiedenis.” (lacht)

We hebben met Amelie Lens nog een andere grote Belgische technonaam. Hoe belangrijk was die female representation voor jou als beginnend dj?

Broos: “Heel belangrijk. Amelie, maar ook bijvoorbeeld Charlotte de Witte, zijn zo’n goeie dj’s: het is graaf om te zien wat ze doen en hoever ze het geschopt hebben. En als jong meisje is het enorm motiverend om vrouwen van dat kaliber aan het werk te zien. Het toont je dat je je niet moet laten afschrikken door zogenaamde genderstereotiepen, en dat een grote carrière ook in de veelal door mannen gedomineerde dj-scene geen verre droom hoeft te blijven.”

“De afgelopen jaren heeft zich op dat vlak trouwens een superpositieve evolutie doorgezet: steeds meer meisjes vinden hun weg naar het vak en stoten door tot op hoog niveau. Die vervrouwelijking zorgt dan weer voor een frisse wind in techno, iets wat ik alleen maar kan aanmoedigen. Zo is trancy hard house à la Marlon Hoffstadt op dit moment bijvoorbeeld heel trending. Een genre dat zich het best laat omschrijven als een iets vrolijkere en iets meer bouncy variant van de harde techno, en waar we ook in ons land best wat talent in hebben rondlopen. Ik denk bijvoorbeeld aan Odymel of Pegassi, die nu booming zijn. Of – qua opkomend vrouwelijk talent dan – aan Burenhinder: een all female collectief van dj’s dat zich specialiseert in hardcore techno zoals die wordt gedraaid in Berlijn. Geen muziek voor doetjes hoor.” (lacht)

Van retro raveschijven tot techno

Was je liefde voor techno een ‘coup de foudre’?

Broos: “Toen ik jong was, was het vooral een voorliefde voor elektronische muziek. De platen die bij ons werden opgelegd, waren altijd van het stevigere type: echte retroschijven à la Yves De Ruyter en het Bonzai-label, of dingen die je destijds in de Cherry Moon (legendarische Lokerse discotheek, red.) gehoord zou hebben. De simpliciteit waarmee zo’n partynummers toch heel veel kunnen overbrengen, vond ik altijd al bijzonder.”

“De eerste keer dat ik in contact kwam met hedendaagse techno, was tijdens een optreden van Charlotte de Witte op de Vismarkt in Leuven – die toen net niet meer onder haar pseudoniem Raving George draaide. Ik was een jaar of dertien en het leek mijn mama geen slecht idee om me als jonge dj wat female representation voor te schotelen en me met een paar alternatieve invloeden te laten kennismaken. En gelijk had ze: van wat ik daar hoorde, was ik compleet ondersteboven. Het was het begin van mijn link met techno: iets waar ik vanaf dan ook zelf steeds meer naar ben gaan toewerken in mijn sets. Die moeten voor mij vooral een verhaal vertellen en mijn identiteit weerspiegelen. Dát en mensen een zot fijne avond bezorgen natuurlijk. Dat is en blijft het allerbelangrijkste.”

Wanneer is een set voor jou geslaagd?

Broos: “Als het contact met je publiek goed zit en je hen minstens één keer een what the fuck-momentje hebt kunnen bezorgen. (lacht) Dat moment waarop je een compleet geschifte schijf in de mix gooit die niemand had zien aankomen of kiest voor een nummer dat iedereen raakt, waarop het publiek in complete euforie naar je opkijkt en we beiden beseffen dat we nu knal hetzelfde voelen: dát is kippenvel. Een core memory die je samen maakt. Ik beleef zo’n momenten altijd op de meest intense manier in een Boi­ler Room-setting. Het publiek staat dan zo dichtbij dat mensen je letterlijk kunnen aanraken. Zo herinner ik me bijvoorbeeld Full Circle (een nightlife cityfestival in Antwerpen, red.) twee jaar geleden: ik werd helemaal omringd en speelde ‘Synrise’ van Goose als afsluitplaat – een nummer waar ik nooit genoeg van zal krijgen. Het dak ging eraf. Intens geluk, ik kan het niet anders omschrijven.”

“Er is geen enkel ander genre dat erin slaagt dat gevoel zo sterk in mij naar boven te halen als techno. Misschien toch omdat ik ermee groot ben geworden? Ik heb het gevoel dat ik met een goeie technoplaat of set dingen kan uitdrukken die ik met woorden nooit uitgelegd zou krijgen. En dat muziek raakt op een manier waarop letterlijk niets anders dat zou kunnen doen. Ik heb pas recent ontdekt dat niet iedereen elektronische muziek op die manier beleeft trouwens. Jammer, want voor mij persoonlijk is het een van de mooiste genres. Ik kan alleen maar hopen dat mensen die dat niet hebben bij techno, dan wel iets soortgelijks ervaren bij bijvoorbeeld rock of metal, of wat hún favoriete genre ook is.”

harder en sneller

Geen enkele vorm van techno lijkt me echt muziek voor doetjes. Nochtans is het genre sinds corona enorm gaan boomen en wordt het steeds harder en sneller.

Broos: “Dat klopt zeker: terwijl er vroeger nog gedraaid werd aan 120 tot 130 BPM (beats per minute, red.), is dat tegenwoordig veeleer aan 140 tot 150 BPM. Een stevig ritme waar ik zelf niet aan geraak hoor, maar ook mijn tempo is door de jaren heen zeker versneld. Dat techno post-corona zo populair is geworden, heeft volgens mij veel te maken met de liefdevolle community erachter. Techno komt oorspronkelijk overgewaaid uit Detroit, waar vooral de black en gay community het gebruikte als manier om iedereen het gevoel te geven ergens bij te horen: een plek waar iedereen gewoon kon zijn wie die was – zonder oordeel. Die openheid en liefde voel je vandaag nog steeds op de dansvloer. Precies waar jonge-ren post-corona volgens mij naar op zoek waren: naar echtheid en naar een groepsgevoel. Los daarvan hadden we na drie jaar in ons kot ook gewoon goesting om fucking hard te gaan natuurlijk.”

Je als vrouw of queer persoon in het nachtleven begeven komt niet altijd zonder risico’s. Heb je de indruk dat dat in de techno scene anders is?

Broos: “Dat denk ik wel, al ben ik misschien niet de beste persoon om dat bij af te toetsen. Ik draai al sinds mijn twaalfde, dus mijn ervaringen als feestende toeschouwer zijn veeleer beperkt. (lacht) Maar naar hoe ik het ervaar, komt iedereen bij techno terecht uit liefde voor de muziek. Dat zorgt voor een heel andere mindset. Je bent er om je favoriete artiest aan het werk te zien of om hardcore te dansen, niet om je met andere dingen bezig te houden. Samen met het inclusieve gedachtegoed en de liefdevolle community, schept dat een heel warm en veilig gevoel.”

“Wat ook opvalt, is dat er tegenwoordig heel wat initiatieven zijn om dat veilige gevoel nog extra te ondersteunen. Zo organiseert Burenhinder bijvoorbeeld regelmatig underground feestjes waar alle gsm-camera’s ‘Berlin style’ worden afgeplakt. In clubs en op festivals heb je dan weer de zogenaamde ‘Angel Shots’, waarbij je achter de bar in alle anonimiteit kunt vragen naar ‘Angela’ als iemand je lastigvalt. Voor de mensen achter de bar is dat het teken om in actie te schieten. Weten dat er altijd iemand is die meekijkt, doet volgens mij ook al veel.”

Tomorrowland, let’s fucking go!

Afgelopen zomer stond je voor de eerste keer op de ‘main stage’ van Tomorrowland. De droom van elke dj. Hoe was dat?

“Dat was sterven, daar ga ik niet over liegen. Maar tegelijkertijd ook wel echt het graafste dat ik ooit heb gedaan. De main stage van Tomorrowland is echt bucketlistmateriaal voor elke dj. Ik was in de eerste plaats dan ook gewoon waanzinnig blij en dankbaar dat ik daar mócht staan. Een kans die ik met twee handen heb gegrepen, ook al was ik zenuwachtig. Dat is ook wel hoe mijn ouders mij hebben opgevoed en hoe ik in elkaar zit: pluk de dag. Alles waar je van droomt, zal je onvermijdelijk stress en zenuwen bezorgen. Maar als je iets wil bereiken en wil doen in het leven, moet je er iets voor over hebben ook. So don’t be a fucking puss en doe het gewoon.” (lacht)

“Al was dat op die main stage niet vanzelfsprekend. Het podium is zo groot en het publiek zo massief dat je zelfs geen gezichten kunt onderscheiden. Maar na wat knikkende knieën aan het begin, ben ik er wel in geslaagd los te laten en te genieten van het moment. Meteen een goeie les in anxiety control trouwens. Telkens ik nu nog eens zenuwen voel voor iets, denk ik gewoon: als je de main op Tomorrowland voor elkaar krijgt, zal de rest ook wel lukken.”

Over angst gesproken: je vertelde dat je van nature nogal een ‘stresskip’ bent. Hoe ben je erin geslaagd die stress achter je te laten?

Broos: “Gewoon door erdoor te gaan, vrees ik. Ik weet niet of dat de gezondste manier is, maar voor mij heeft het gewerkt. Niet simpel, want je bent bang voor best veel dingen in het leven. Dus je moet veel durven. Maar zonder wat haar op je tanden geraak je er niet. Op school kreeg ik ooit een gastles rond faalangst en de docent daar zei het zo: iedereen heeft een comfortzone waar alles rustig en veilig is. Maar de meeste leuke dingen die je wil doen of bereiken, liggen nét buiten die comfortzone en brengen dus spanning mee. Door je daardoor niet te laten afschrikken, maar er juist door te bijten, maak je je comfortzone én dus ook je wereld altijd weer een stukje groter. En dat is precies hoe ik het sindsdien probeer aan te pakken.”

“Dat ik heel jong begonnen ben en al een hele weg heb kunnen afleggen, zal daar vermoedelijk wel bij helpen. Ik heb al heel vroeg ontdekt wat mijn passie is, waardoor ik daar ook heel onbezonnen voor ben kunnen gaan. Als je dertien bent, moet er nog niks, maar mág alles. Bovendien ben ik heel goed omringd: mijn mama en papa steunen mij in alles wat ik doe, maar zonder druk of verplichtingen. Mocht ik ooit willen stoppen met draaien, zou dat absoluut geen probleem zijn. Al is dat nog lang niet het geval. Bovendien bekijken ze mislukken nooit als een probleem: if you fall, you just get up and try again. Geen slechte lessen om mee te krijgen in een opvoeding. Wat mijn ouders betreft, ben ik echt met mijn gat in de boter gevallen.”

Naast jouw internationale carrière als techno- en radio-dj, studeer je ook nog. Vind je het belangrijk om dat erbij te blijven doen?

Broos: “Voorlopig wel. Ik studeer communicatie-wetenschappen aan de KU Leuven en ben vastberaden om mijn diploma te halen. Ik heb vorig jaar niet zo hard geknokt op statistiek om dat nu zo te laten liggen. (lacht) Daarna zien we wel verder. Het contact met mijn medestudenten doet ook deugd. Het is als artiest die voortdurend van de ene zotte bestemming naar de andere vliegt, heel makkelijk om je in die niche te verliezen, denk ik. Mijn studies en vrienden op school herinneren me eraan dat er buiten techno nog een hele wereld bestaat, die daar niet per se van wakker ligt. Toen ik mijn show in de Waagnatie in Antwerpen speelde bijvoorbeeld, vroeg een meisje langs me in de aula wat dat eigenlijk precies was, die Waagnatie. (lacht) Zulke dingen vind ik leuk; het houdt je met de voeten op de grond.”

“Tenslotte ben je ook máár een techno-dj. Veel mensen weten helemaal niks van die wereld.”

Zijn er ook dingen die je lastig vindt aan je bestaan als dj?

Broos: “Het vele reizen is iets wat ik misschien wel onderschat had. Het schema van een dj is echt wel heftig. Gelukkig kan ik overal slapen: ik leg mijn hoofd neer en ik ben vertrokken. Van collega’s die dat niet kunnen, hoor ik weleens dat de jetlags stevig zijn. Van eenzaamheid heb ik gelukkig geen last. Meestal reist er wel iemand met me mee: mijn bookers, een van mijn ouders, mijn vriend of een paar vriendinnen. Bovendien is de dj-scene een heel dankbare om in te belanden: het is een kleine wereld, dus je komt er vaak dezelfde mensen tegen. Dat zorgt al snel voor een vriendschapsband.”

En wat brengt de toekomst?

Broos: “Touren in de VS, eens op Ultra Music Festival draaien (Festival dat jaarlijks op verschillende locaties over de hele wereld plaatsvindt, red.) of een residency (een vaste reeks van optredens in een club, red.) op Ibiza zijn enkele dromen die nog op mijn bucketlist staan. Maar eigenlijk probeer ik vooral niet te veel vooruit te denken en te genieten van wat nu al is. Want dat is best bijzonder. Kunnen reizen met muziek was altijd mijn grote droom, en dat ís nu zo. Dat alleen al maakt mij enorm dankbaar en gelukkig.”

Amber Broos speelt deze zomer o.a. op Extrema Outdoor, Tomorrowland, Aquasella festival (Spanje), Family Piknik (Frankrijk), Garnizoen en Pukkelpop. Op 30 november speelt ze haar tweede show in de Waagnatie in Antwerpen. Bekijk de complete line-up via Amberbroos.com.

Meer lezen

Beeld: Lalo + Eva. Visagie: Maria Ovejero.