Kumiko in Brussel: van Kentucky Fried Sushi tot Japanse ravioli
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. We zijn heel blij te kunnen melden dat er vanaf nu wekelijkse pareltjes van haar te lezen zijn op onze site. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze week ging Evelien op zoek naar een stukje Japan in België.
Wat is “echt” Japans? Dat zijn wonderlijke, roze toiletten met verwarmde bril, een ingebouwde hete douche en knopjes met mysterieuze functies. Het is honderd keer per dag je schoenen moeten uittrekken en vloeken op je sneakers met veters. Het is binnenwandelen in een supermarkt, geen idee hebben van wat er allemaal in de versafdeling te koop is en zonder het te weten gekristalliseerde viseitjes en rauwe ingewanden van inktvis degusteren. Het is aan de toog plaatsnemen in een sushibar en subtiel dronken worden van saké terwijl je steeds betere, à la minute geprepareerde sushi voorgeschoteld krijgt. Maar genoeg herinneringen opgehaald. Terug naar België, waar het vooralsnog niet makkelijk is om een kok te vinden die de delicate Japanse keuken in de vingers heeft. Sinds januari kun je in Brussel wél naar Kumiko. In de media verschenen berichten dat Kumiko een kruising zou zijn tussen Japanse en Amerikaanse smaken. Euh… Kentucky Fried Sushi? Het blijkt een zogenaamde izakaya te zijn: een Japanse gastropub waar streetfood geserveerd wordt.
Rule number one in bartending: never touch the ice cubes. De barman gaat echter met zijn hand in het water om de schep eruit te halen en vist hiermee enkele ijsblokjes op.
In Japan herken je een izakaya aan de rode papieren lantaarn die buiten hangt, hier zijn het feestelijke, gekleurde peertjes. Binnen zijn er weinig aanwijzingen dat we in een Japanse tent zijn terechtgekomen, buiten enkele flesjes met Aziatische smaakmakers die her en der op de houten tafels verspreid staan. Het interieur is avontuurlijk en eigentijds, een symbiose van een studentencafé en een stijlvolle, doch goedkoop ingerichte loft. Terwijl we plaatsnemen aan een tafeltje –een dwarsdoorsnede van een boomstam- bestuderen we het menu. Blikvangers zijn de onigiri, in zeewier gewikkelde gevulde rijst. Het is de Japanse equivalent van ons broodje smos. Daarnaast is er ook nog een misosoep met vulling naar keuze, een crispy salad, rijst met topping, een hamburger (?!) en wat side dishes.
Na tien minuten krijgen we in de gaten dat we zélf moeten bestellen aan de bar, wat een heikele onderneming blijkt. Mijn mannetje vindt niets terug in de computer, moet alles navragen en slaagt erin een ‘grote fles bruiswater’ te interpreteren als een klein flesje Spa blauw. Ik krijg een beeper mee die ons zal waarschuwen als het eten klaar staat achter de bar, maar blijf eerst nog even wachten op onze cocktails. Ze worden op rudimentaire wijze bereid. In een bak water met ijsklontjes drijft een metalen schep. Rule number one in bartending: never touch the ice cubes. De barman gaat echter met zijn hand in het water om de schep eruit te halen en vist hiermee enkele ijsblokjes op. Ze belanden in onze Raspberry Moscow Mule en Dark & Stormy. (Ijzige stilte)
“Echt Japans” betekent ook tot rust komen tijdens de maaltijd, in het moment zijn, genieten van wat iemand met de grootste zorg voor je heeft bereid. Na Kumiko boek je echter beter een sessie Zen-meditatie.
Onze buzzer gaat af, tijd voor food. Bij het afhalen blijkt meteen dat iemand in de keuken zijn bril thuis is vergeten. De bestelde onigiri is veranderd in gyoza, Japanse ravioli. Ik ben er niet rouwig om, want dit is het beste van de kaart. Fluweelzacht deeg dat aan één kant werd gekaramelliseerd, opgevuld met een smakelijke vulling van kip en groentjes. Hiervan zou ik er met gemak een dozijn naar binnen kunnen spelen. Een ander klein gerechtje dat in de smaak valt, is de Kara Age, gefrituurde kip. Maar daarna gaat het steil bergaf. De noedels in miso bouillon? Bijeen geklonterde Suzi Wan eiernoedels. De Crispy Salad met avocado? Geen avocado te bespeuren -wél tofu– in een salade die ten laatste eergisteren bestempeld kon worden als crispy. De Kumiko Burger? Een volledig doorbakken burger met wat pikante chutney en diepvriesfrieten. We besluiten een dessert te bestellen, maar alles waar we zin in hebben, is niet aanwezig. Gewoon een theetje dan maar.
“Echt Japans” betekent ook tot rust komen tijdens de maaltijd, in het moment zijn, genieten van wat iemand met de grootste zorg voor je heeft bereid. Na Kumiko boek je echter beter een sessie Zen-meditatie.
Score (max. 5 sterren):
★
Kumiko, Aalstraat 7, Brussel