Column: the only way is up
BLIJF VOORAL KALM!! WE GAAN U BEVRIJDEN!!”. Je voelt ’m komen: uw Anything Els bevond zich recentelijk andermaal in een penibele situatie.
Het ging zo. Ik had, in een kantoor in Brussel, afspraak in een showroom. Ik zou er naar een paar collecties kijken van het nieuwe seizoen, dus omstreeks halfvijf nam ik plaats in de lift van een Brussels oud herenhuis. Nou ja, lift – het bleek eerder een soort groot uitgevallen microgolfoven met plaats voor anderhalve volwassene in maat S. Toen ik op een grote zwarte knop met ETAGE 3 duwde, schoot de microgolf met een schok de lucht in, om halverwege etage 2 stil te vallen. Ik vond het best: ik nam rustig de tijd om mezelf in het tragische licht te spiegelen, legde een paar haren goed, deed mijn trench vast uit en wachtte. Niks. Ik duwde nogmaals op ETAGE 3, zes keer zelfs, want ik weet hoe dat gaat met oude dingen: je moet vaak een keer of zes herhalen wat je eerder al zei. Niks. Toen pas bedacht ik dat ik misschien vastzat. Damn toch – waarom had ik ook niet gewoon de trap genomen? Het liftpaneeltje had 5 knoppen: onderaan stond DOOR OPEN, dan ETAGE 1 2 3, en dan een knop ALARM. Die dan maar. Er ging ergens een alarm af, en toen hoorde ik ‘Ja?’. Een man met een extreem nasale stem sprak tegen me door het luidsprekertje. Hij klonk geïrriteerd – alleen al in het woord ‘ja’ kun je honderden emoties leggen – dus ik: ‘Sorry, maar de lift staat stil? Ergens op de tweede verdieping?’. Hij weer, wasknijper op de neus: ‘Ah ja, want u heeft op ALARM geduwd, hé madammeke’. ‘Euh ja, dus? Wat nu?’ Hij weer: “Als u op ALARM duwt, stopt de lift. Dan heeft u een noodgeval aan de hand.” Oké. Help. Ik stond in een geblokkeerde microgolf, met aan de andere kant een gerateerde Philippe Geubels met de hersenpan van een goudvis.
‘Als u op ALARM duwt, stopt de lift. Dan heeft u een noodgeval aan de hand’
Ik hamerde nog een paar keer op 3 en legde mijn goudvis-vriend uit dat ik op ALARM had geduwd OMDAT ik was stilgevallen en NIET ANDERSOM. Er kwam een “Ah”, meteen gevolgd door “Oh”. En toen “Oesje, da’s nie normaal”. Eureka: we hadden eindelijk allebei door dat ik vastzat. In een microgolfoven. Op etage 2,5. “Er komt iemand naar u toe.” Die iemand bleek de minst stressbestendige persoon op aarde: hij arriveerde en begon instant op me in te praten. “GEEN PANIEK!”, “BLIJF KALM”, “WE KRIJGEN U HIER UIT.” Ik kreeg, van in mijn afgesloten bakje, de indruk dat het halve gebouw in lichterlaaie stond. “HEEFT U WATER BIJ?”. Ik zag mezelf oogrollen in de liftspiegel – hoe hysterisch was híj in godsnaam!? Net op het moment dat ik mijn Facebook-status wilde updaten – ‘Zit vast in een microgolf. Mijn redder heeft een paniekaanval’, schoot ik naar omhoog, richting derde etage. De deur klikte los, en terwijl ik uitstapte, kwam de hysterische technicus met acht treden tegelijk de trap opgerend. “GAAT HET, MEVROUW??”. Ik vertelde dat ik amper tien minuten stil had gehangen, niet bang was voor liften en eigenlijk ook niet claustrofobisch was aangelegd. “Oké”, hijgde de liftman. “Neemt u straks wel de trap naar beneden? Ik ben hier enkel tijdens de kantooruren.” Only in Belgium.