Mode

Column: effe visumpje regelen

Els Keymeulen

03 jan 2017

Chef mode Els Keymeulen gaat naar China, of toch niet?

Het werkt trager dan een arsenicumpil slikken, maar je gaat er geheid ook aan dood: een visumaanvraag indienen bij het Chinese consulaat. Ik verklaar. Ik mag met Max Mara naar Shanghai. Het Italiaanse luxelabel zal ‘ginderachter’ (dixit mijn oma) z’n Pre-Fall 17-collectie showen en ik ben heel verheugd daar bij te kunnen zijn. Kleine hindernis: voor China heb je, naast een internationaal reispaspoort, ook een visum nodig. Dat klínkt als een administratief klusje dat elke simpele ziel kan klaren, maar nee dus.

Eerst moest ik door de pasfoto-hel: er werden mij 4 pasfoto’s gevraagd (witte achtergrond, vrij voorhoofd, niet lachen), dus ging ik ’s ochtends in zo’n hokje in het station van Mechelen zitten. ‘Hier gaan we!’, schalde een vrouwenstem. ‘3! 2! 1!’ BAM. Van de oogverblindende flits moest ik elke keer nét toen de foto werd genomen mijn ogen dichtknijpen. Ik probeerde drie keer opnieuw, maar veel beter werd het er niet op. De Chinezen zullen het met een licht-schele versie van mezelf moeten doen. Gelukkig is mijn voorhoofd vrij. Het werd erger, toen bleek dat het visumaanvraagformulier uit maar liefst 4 A4-vellen bestond. ALLES wilden ze van me weten; wat ik in China wenste te doen, waar ik dit jaar geweest was, wie mijn reis ging betalen en wat het beroep van mijn kinderen was.

‘De Chinezen zullen het met
een licht-schele versie van
mij moeten doen. Gelukkig
is mijn voorhoofd vrij’

Vol goeie moed begon ik met invullen en aankruisen, maar al bij vraag 1.2 ging het mis. ‘Vul hier je naam in, in het Chinees’. Nu ken ik enkel de Chinees van de frituur bij ons om de hoek, en daar kom ik nooit, dus durf ik die arme mens ook niet te vragen hoe ik heet in het Chinees. Google Translate dan maar, en ja: ik ken nu mijn Chinese naam, maar in geen honderd jaar krijg ik die tekens nagebootst op papier. Ik liet dat vakje open. Bij vraag 1.22 moest ik invullen wat mijn burgerlijke staat is. Aha, denk je dan: eitje. Helaas: ik kon kiezen tussen ‘single’ en ‘getrouwd’ en ben geen van beide. Ik woon officieel samen met de vader van mijn kinderen, maar aan dat type burgerlijke staat doen ze in China kennelijk niet. Ik kruiste ‘married’ aan en hoop nu maar dat ik in China niet de cel in ga op straffe van valsheid in geschrifte.

Ondertussen parelde er zweet op mijn bovenlip, want serieus: wát een stress was me dit. Vraag 2.10: “Waar bent u dit jaar allemaal geweest?” Huh? Ik ben in Brussel geweest, en ook in Vlissingen, en in New York, in Milaan en in... Het vakje was piepklein, dus ik gok dat de Chinezen niet mijn exacte whereabouts van 2016 nodig hebben, maar toch. Ik vulde geheel op eigen risico enkel USA in en besloot dat hele Max Mara-event vast uit mijn hoofd te zetten: China ging niks worden.

Tot slot was er helemaal op het eind van de visumaanvraag nog een sectie ‘Other Information’. Daarbij werd gepeild naar mogelijke strafbladen (negatief ) en ziekten. Op de vraag ‘Are you suffering from a serious mental disorder’ heb ik naar alle waarheid, en zonder twijfelen, ‘ja’ geantwoord. Ik laat jullie nog weten of ik China in (en ooit weer uit) ben geraakt. Bid voor mij.