Mode

Column: ware liefde is echt blind

Feeling Redactie

31 mei 2016

Chef-mode Els Keymeulen spaart voor een gloednieuw paar Céline-sandalen. Dus verkende ze de (niet zo) wondere wereld van tweedehands.be en nam afscheid van dierbaar designerspul.

Ik moest op mijn knokkels bijten om het niet uit te gillen. Zij, met haar bolle, zweterige voeten (maat 38) in mijn fijne, vintage Chanel- loafers (maat 36). Ik voelde hoe het leder zich stretchte en plooide om rond haar tenen te passen en zag (ik denk dat ik toen echt een pieptoon produceerde) hoe de crèmekleurige hiel van mijn schoentjes uitpuilde met vel en vet en voet. Ik stond op het punt STOP NU ONMIDDELLIJK te krijsen, toen ze zei: ‘Ik neem ze’. Ze kocht mijn loafers. Mijn mooie lieve loafers met dubbele C die ik bijeenspaarde met mijn eerste vakantiejobgeld; ik had ze zelden gedragen (ik wilde niet dat de zool lelijk werd) (oké ja, ik ben een dwanger) en nu stonden ze al jaren in de kast te verstenen. Ik had ze, samen met een rist ander designerspul, te koop gezet op tweedehands.be; ik spaar voor een paar Céline-sandelen namelijk.

Het concept is simpel en geniaal: wat jij niet wilt, wil iemand anders wel – en je krijgt er nog geld voor ook. Wat er niet in de gebruiksaanwijzing staat, is dat je ijzeren zenuwen nodig hebt en best werkloos bent om een verkoop succesvol af te ronden. Het begon met een mantel van D&G die ik verkocht. De beschrijving was summier doch helder (mantel, zwart, maat 36, 100% wol, zelden gedragen, € 150) maar de vragen bleven komen. Genre: (vraag) “Hallo past iemand met maat 44 er ook in?”. (antwoord) WAT DENK JE ZELF? Of (vraag) “Oké voor € 45?” (antwoord) WAT DENK JE ZELF? En ook nog (vraag) “Is het donkerzwart of eerder lichtzwart?” (antwoord) ....

Dus nee, echt helemaal vlekkeloos liep mijn handeltje niet. Eerste dieptepunt kwam er toen iemand een Givenchy-clutch van me kocht en hem zelf kwam ophalen en betalen. We hadden € 80 afgesproken, maar eens in mijn keuken begon ze plots te onderhandelen. Dat ze eigenlijk maar € 50 bij zich had en vond dat die clutch niet meer waard was. Daar stond ik dan, met een oplichter in de keuken en twee kinderen die plots een crisis kregen omdat de ene Paw Patrol wilde kijken en de andere Blaze en de Monstertruck. Ik schatte de situatie in en besloot niet te plooien: nee geen deal en je moet nu weg want mijn kinderen gaan elkaar onthoofden. Ze ging vloekend de deur uit en schreef een slechte waardering bij mijn profiel: “onvrindelijke (sic) verkoper niks bij kopen”.

Ik deed uiteraard ook wel een paar góéde zaken; ik verkocht wat schoenen aan een leuk meisje en een Marni-mantel werd opgehaald door een Feeling-lezeres en haar dochter, maar toen kwam dus het meisje van de Chanel-loafers. Ze was heel lief en heel oversized, en ik zag meteen aan de deur al dat ze nooit no way in hell in mijn schoenen zou passen. Ik zei dat ook meteen, maar ze griste de loafers zo ongeveer uit mijn handen en propte haar linkervoet erin. Nadat ook haar rechtervoet uiteindelijk een loafer aanhad (ze had kleine zweetdruppeltjes rond de neus) klaarde haar hele gezicht op, en ze telde haast extatisch de euro’s voor me neer. Ik besefte daar en dan dat ware liefde écht blind is, en vond dat al bij al een mooie eindconclusie.

Chef-mode Els Keymeulen heeft iets met sokken-in-sandalen en eet tijdelijk droge boterhammen, zodat ze straks een Marni-outfit kan shoppen.