Mode

COLUMN: Paskamer vol, kindje kwijt

Feeling Redactie

24 feb 2016

Ik ben gedumpt. Door mijn eigen dochter (4). Ze ontvangt vanaf vandaag sollicitanten in haar speelkamer (trek je lego-pantoffels aan). Vereisten: goed kunnen koken en niet graag winkelen. Komt-ie.

Ik was met Bonita (zo heet ze) op een kille februarizaterdag naar de stad getrokken. Met een behoorlijk lang shoppinglijstje, want EINDELIJK hingen de nieuwe collecties in de winkels. Ik ging de beste zomertrends scoren, en ik had mijn dochter in ruil een warme wafel met extra poedersuiker beloofd. “Mama gaat even passen, en daarna gaan we iets lekkers eten”, zo sprak ik, voor ik het Uniqlo-pasgordijntje dichtschoof. Zes stuks later worstelde ik de paskamer uit met een arm vol kleren en een oververhitte kop: Bonita stond er niet meer. Ze stond ook niet per ongeluk voor (of in) een van de andere paskamers – ze was gewoon weg. De verkoopster trok haar schouders op: “Oh, ik heb geen kindje gezien. Sorry.” Ik liet alle kleren bij haar achter en snelde de winkel in.

Ik ríép ondertussen ‘Bonita! Bonita!’, waarop iemand vroeg “hoe mijn hondje eruitzag”

Nu moet je weten: Uniqlo is een GROTE winkel. Met veel gangen en een verdieping met een griezelige trap en tl-licht dat, als je in paniek bent, plots heel schel voor je ogen gaat dansen. Ik koos een gang, spiedde rond, vroeg iedereen of ze een klein krullend meisje hadden gezien: nee en nee en nee. Ze was niet beneden. Ik de trap op, acht treden tegelijk (het scenario dat ze de Meir was opgewandeld, vond ik ondraaglijk). Ik ríép ondertussen ‘Bonita! Bonita!’, waarop iemand vroeg “hoe mijn hondje eruitzag”.

Ten einde raad ging ik terug naar beneden, mijn hart in een klem. Hoe ging ik thuis uitleggen dat onze dochter was ontvoerd terwijl ik de nieuwste zomertrends uitprobeerde? En WAAROM had ik haar in godsnaam niet gewoon mee in de paskamer genomen? En WAAR WAS ZE?! En toen stond ze voor mijn neus, mijn kleine Bonita. Ze keek onbewogen, niks aan het handje, en toen ik haar opschepte en haast doodkneep, snapte ze er helemaal niks meer van. Ik bespaar jullie de details van onze herenigingsscène, maar ik weet nog dat ik zei dat ik NOOIT NOG GING WINKELEN.

“Het was hier saai. Dus was ik eventjes op de straat gaan kijken. Vijf minuutjes maar.” Dat zei ze dus. Deadpan. De rest van de namiddag aten we wafels met meer poedersuiker dan dagelijks aanbevolen, en we gingen ook nog naar de speelgoedwinkel waar ze iets van Frozen uitkoos. ’s Avonds maakte ik de balans op. 1. Wanneer bieden grote winkelketens een service à la Ikeaballenbad? Mama én kind gelukkig en stressloos, en de omzet stijgt geheid. Wanneer? 2. Je mag in de heat of the moment nooit grote uitspraken doen à la IK GA NOOIT NOG WINKELEN. Dat is niet slim.

Uniqlo